Laat bome jou siel salf

Dagsê vriende

Na die strand gaan ek byna altyd skoorvoetend. Waarom die huis verlaat vir ’n eindelose gestrompel deur ’n sandbak in die skroeiende son terwyl jy byna jou hele huis moet saamsleep – handdoeke, water, boeke, ete, sonbrandmiddel. Buitendien beteken strand byna altyd wind, of jy nou in Gqebera is of hier langs die Noordsee.

Miskien het ek so ’n weersin in sand omdat as tiener ’n tyd lank in Atlantis gewoon het – nóg een van apartheid-Suid-Afrika se mislukte sosiale eksperimente waar bruin mense almal op ’n hoop gegooi is. Hiér waai die wind altyd, die lig is alom bleek en die sand nie te ontsnap nie – dit klou aan jou skoensole as jy die huis binneloop, saans gaan jy daarmee slaap tussen die komberse en soggens skrik jy daarmee wakker in jou mond...