DIS eintlik nog te rou om oor te praat, al is dit al meer as vyf weke. Ek wonder baie of dit ooit sal beter word. Ek kan eintlik nie eens die e-pos skryf nie, want dis te seer en so finaal. (En dan is daar nog die hartseer en ellende oor Oekraïne se mense en kinders en troeteldiere. Donnerse Putin.)

My Meimei-prinses van net neffens 18 jaar is na Die Ander Plek op 3 Februarie. Sy was presies 17 jaar en sewe maande oud. Ek wou haar so graag laat 25 of 30 word. Ek het so mooi na haar gekyk, elke uur van elke dag en maand en jaar. Sy was my vertroueling, maatjie, trooster, mede-denker.

Sy het skielik oornag 'n kolletjie, soos 'n wolkie, in haar een oog ontwikkel. Ná twee dae is ons met haar na die veearts. Die dieredoktertjie met die brilletjie het omtrent 16 gelyk en het nog nooit so 'n verskynsel gesien nie. Sy was rasend opgewonde. Sy het Meimei op 'n anti-inflammatoriese pilletjie gesit. Ek word vreeslik kwaad as ek daaraan dink, maar sy was amper 18...