Verleiding uit die oude doos

DIT het terloops begin. In my geval was dit die raak streel op Facebook van ’n aanlyn klerewinkel vir tweedehandse klere, en die foto van ’n vintage-luiperdjassie van fop-pels met ’n goue voering. O, dit was só mooi. Ek het gekyk en weer gekyk. En toe gedoen wat ’n sober en spaarsame mens nie behoort te doen nie. Ek het die moeë, geboë kredietkaart wat ek net vir noodgevalle hou uit my beursie gevis en gekoop.

Daar is ’n gevaarlike bekoring aan die aanlyn koop van vintage-klere. Dis te maklik. Voeg hierby die feit dat ek in die middel van nêrens woon. Hier in die haai Karoo is geen boetieks behalwe PEP en die Spar se sokkie-afdeling nie. Daar is wel ’n gawe liefdadigheidswinkel op die dorp waar ek al Versace, Hugo Boss en Yves Saint Laurent raak geblaai en gekoop het (met my duim oor die label wanneer ek betaal). Hierdie winkel het tydens die grendeldae van Covid my groot studenteliefde vir thrifting en vintage-klere weer brandgeskop. En my geheime identiteit as etiketslet wat sjampanjesmaak op ’n bierbegroting probeer bekostig, onthul het.

Dr Martens op die stoep..

DEEL