Verbeelding, moed en kreatiwiteit nodig om SA se politieke probleme te help oplos

TOE ek ’n derdejaar-filosofiestudent in prof. Willie Esterhuyse se klas op Stellenbosch was, het hy een Vrydagmiddag redelik laat en effens aangeklam in ’n klas opgedaag ná ’n middagete by die Lanzerac-wynplaas. Dié charismatiese ou kolos se tong was losser as gewoonlik, en een van die goed wat hy gesê het, is dat ons generasie, die lewensmoeë klossie studente wat voor hom gesit het, ’n tekort aan verbeelding het. Imagination, soos hy dit gestel het. “Julle fantaseer nie meer nie,” was sy woorde.

Die gedagte het my altyd bygebly. Ek is nie seker of my generasie, die laaste van die Generasie X’ers, regtig minder verbeelding en kreatiewe vermoëns het as vorige generasies nie. Ouer generasies dink gewoonlik die generasie of twee wat hulle volg, is in omtrent alle opsigte slegter as hulle eie generasie, gewoonlik net om hulleself te laat goed voel oor hulle eie mislukkings. Gewoonlik sukkel hulle om nuwer generasies se maniere van doen te herken en verstaan.

Maar Esterhuyse het gehelp om my bewus te maak van die rol wat kreatiewe denkers in die oplossing van groot probleme kan speel. Die wêreld sou ’n veel valer plek gewees het as ons net ingenieurs en wetenskaplikes gehad het en geen skrywers en kunstenaars nie...