Die land brand, word ek uit alle oorde ingelig. Ubuntu is murtu, kreet ’n vriendin. Die Here moet intree, saam met ’n vloedgolf versoeke: Pray4SA. Ek het nie woorde nie. Ek klou, vir al wat ek werd is, aan ’n dag van paddavissies, appels en lemoene en ’n resep vir appelpoffers wat ’n leërskare kan voed. Deur ANASTASIA DE VRIES.
EK het nie woorde nie, sê ek deesdae al hoe meer. Nie vir betogings wat die president kale “boewery” noem nie. Nie vir ’n jeukerige ou boef wat nie sy lê kan kry of in sy skuld kan val nie. Nie vir ’n jonger boef in rooi sonder filter tussen brein en mond nie. Nie vir die soveelste vriend of kollega wat in al hoe korter sarsies die stryd teen Covid verloor nie. Nie vir mense na aan jou wat in hospitale lê en sukkel om asem te haal of weer moet leer loop of weke in ’n koma is nie. Wat beteken woorde tog in ’n tyd van onuitspreeklike troosteloosheid?
Al woorde wat nou se dae ’n lewe van hul eie in my kop kom kry, is dié wat ek vroeg Junie in die New Frame raakgelees het, twee versreëls van ’n Koerdiese digter, Bejan Matur, wat wyle John Berger in 2009 aangehaal het in sy essay oor Gasa:
A place weeping enters our sleep / a place weeping enters our sleep and never leaves...
Registreer gratis om hierdie artikel te lees.
Hallo! Welkom by Vrye Weekblad. Ons inhoud is nou in Afrikaans én Engels beskikbaar.
Al wat jy hoef te doen om gratis te begin lees, is om met jou e-pos te registreer en ’n wagwoord te skep.
Om dit te doen, kliek eenvoudig op “REGISTREER”.
Reeds geregistreer? Kliek op “MELD AAN” om voort te gaan.
‘IS HY DAN MANDELA?’
Wanneer ’n plek ween
Die land brand, word ek uit alle oorde ingelig. Ubuntu is murtu, kreet ’n vriendin. Die Here moet intree, saam met ’n vloedgolf versoeke: Pray4SA. Ek het nie woorde nie. Ek klou, vir al wat ek werd is, aan ’n dag van paddavissies, appels en lemoene en ’n resep vir appelpoffers wat ’n leërskare kan voed. Deur ANASTASIA DE VRIES.
Deel
EK het nie woorde nie, sê ek deesdae al hoe meer. Nie vir betogings wat die president kale “boewery” noem nie. Nie vir ’n jeukerige ou boef wat nie sy lê kan kry of in sy skuld kan val nie. Nie vir ’n jonger boef in rooi sonder filter tussen brein en mond nie. Nie vir die soveelste vriend of kollega wat in al hoe korter sarsies die stryd teen Covid verloor nie. Nie vir mense na aan jou wat in hospitale lê en sukkel om asem te haal of weer moet leer loop of weke in ’n koma is nie. Wat beteken woorde tog in ’n tyd van onuitspreeklike troosteloosheid?
Al woorde wat nou se dae ’n lewe van hul eie in my kop kom kry, is dié wat ek vroeg Junie in die New Frame raakgelees het, twee versreëls van ’n Koerdiese digter, Bejan Matur, wat wyle John Berger in 2009 aangehaal het in sy essay oor Gasa:
A place weeping enters our sleep / a place weeping enters our sleep and never leaves...
Registreer gratis om hierdie artikel te lees.
Hallo! Welkom by Vrye Weekblad. Ons inhoud is nou in Afrikaans én Engels beskikbaar.
Al wat jy hoef te doen om gratis te begin lees, is om met jou e-pos te registreer en ’n wagwoord te skep.
Om dit te doen, kliek eenvoudig op “REGISTREER”.
Reeds geregistreer? Kliek op “MELD AAN” om voort te gaan.
Vir nuwe VWB 3.0-navrae: WhatsApp 071 170 8927 (net vir teksboodskappe) of stuur 'n e-pos aan hulp@vryeweekblad.com.
Verwante Artikels
My pa, Verwoerd se skoenmaker
Die storie van klein Beatie
Om vry van jouself te wees
As jy deel van iemand se village word
Die verterende vuur wat selfs die spoke voor hom uitjaag
Deel
-
Deel
-
-
-
-
-
-
Volgende artikelAnastasia de Vries
Bydraende redakteurAnastasia is dosent aan die Universiteit van Wes-Kaapland, skryf soms, haar hartsgrond is in Ravensmead se lane en sy is mateloos verlief op haar studente, veral die eerstejaars.