Pastakok met ’n voorliefde vir knoffel

KOSMAAK is iets wat my sinne stadig en oor ’n tydperk van baie jare ingeneem het. As kind wat ook ’n deel van my jonglewe op ’n plaas met genoeg kombuishulpe gewoon het, het ek binnetoe gekom as my ma geroep het en die kos reeds op die tafel was. Ek het nie fiemies gehad nie en het alles geëet, maar Sondag se skaapboud en gebraaide aartappels was altyd die lekkerste.

Op universiteit het ek so effentjies met kosmaak kennis gemaak toe ek vir die laaste twee jaar in iemand se agterplaas “in die dorp loseer het” en self vir ontbyt en aandete moes sorg. Daarna, as jong werkende, was kosmaak maar iets wat ter wille van oorlewing gebeur het. Nog later, as getroude persoon, was my kosmaaklot vir heelwat jare tot die braaivuur beperk. Ná ons eersteling se geboorte het my vrou ’n tuisteskepper geword en daar was min geleentheid om ’n skuldgevoel oor kombuispligte te ontwikkel.

Maar so stadigaan het ek myself al hoe meer agter die kospotte bevind. Dalk was die tweeling se aankoms ’n faktor. ’n Tweeling verdubbel nie hulle ouers se pligte nie; dit verdriedubbel dit. Soveel te meer as daar reeds ’n sesjarige ouboet is en geen huishulp nie...