Goeiemôre!

Vroeg Januarie 1993 sit ek in ’n koffiewinkel in Stellenbosch toe ’n vrou uitasem instorm met die woorde “Dok Craven is daar by ons”. ’n Gewaarwording van onrus sny soos ’n lem deur my gebeente. Ek ken haar; sy werk by ’n begrafnisondernemer. ’n Ontsaglike gevoel van verlies oorweldig my. Enkele maande vantevore het ek iewers gelees die oud-grootbaas van Suid-Afrikaanse rugby vertel dat hy besig is om oud te word, want hy ken meer mense in die begraafplaas as op die dorp. In my leefwêreld as ’n kind was Dok Craven ’n magiese en almagtige karakter.

Ek dink aan Anneliese Burgess wat hierdie week haar geliefde “Dad” aan die finaliteit moes afstaan. As jy reeds in die winter van jou 80’s is en jou kinders rou steeds oor jou heengaan, was jy waarskynlik die “dad” wat alle kinders verdien. Nie volmaak of foutloos nie, maar jy het jou kinders se onsterflike liefde verdien. Die fisieke en geestelike aftakeling in die pylvak van jou lewe kon nie die goeie en liefdevolle herinneringe verweer nie...

DEEL