Die skildery, Portrait of a Woman and a Musketeer, was vir hom skreeulelik, want hy verkies realisme; of ten minste mooi prentjies van blomme, watervalle en die see. Te aaklig om teen die muur te hang. Hy en sy vrou het dit agterin ’n kas geprop en probeer om daarvan te vergeet. Toe hy hoor die FBI is besig om na die skildery te soek, het hy paniekerig geraak en sy pa gevra om hom te help. Sy pa het hom aangeraai om dit óf te vernietig óf terug te gee.
Sy broer Whitcomb, wat links is, het met sy regterhand ’n nota geskryf en dit geteken “Robbin’ Hood”. Hy het homself vermom, die skildery agterin ’n taxi gesit en die bestuurder gevra om dit na die Museum of Fine Arts te vat.
Watter soort mense is die Rummels? Sam en sy broer was van kleins af kleptomaniese kwajongens. Hulle pa het elke keer hulle diefstalle toegesmeer en hulle teen die gevolge beskerm.
Hierdie diefstal en teruggee van die skildery het later ’n lekker storie geword waarop Rummel blykbaar heel trots is.
Dit het my laat nadink oor wat ek sal steel. Ek het, toe ek jonk was, soms ’n boek of wat nie teruggegee nie. Daarmee het ek opgehou, want ek weet nou hoe dit voel om na die boekrak te loop op soek na ’n spesifieke boek en net ’n gaping te sien. Al wat ek vandag nog steel, onbeskaamd, is klippe. Darem nou nie geliefde klippe uit iemand se versameling nie, maar klippe in die veld en op ’n strand – dit is deesdae ook onwettig. En onlangs uit die tuin van ’n restaurant in die Transkei.
Nou ja, dit hang af waarmee ons kan saamleef. Wat jou uit die slaap hou, is moontlik vir my heel aanvaarbare gedrag. En om te lieg oor Russiese skepe en vredesendings is vir die volgende persoon tweede natuur.
Ek wil myself in die spieël in die oë kan kyk terwyl ek my tande borsel; dit het my maatstaf geword.
Dryfsand is wel ’n probleem in die grootmenslewe, sien?
Om kommentaar te lewer op hierdie artikel, registreer (dis vinnig en gratis) of meld aan.
Lees eers Vrye Weekblad se Kommentaarbeleid voor jy kommentaar lewer.