Morrende gehoor by Morrison-konsert

Dagsê

Ek het nog altyd ’n sagte plek gehad vir Ierland en een van hulle beste uitvoerprodukte moet sekerlik die Noord-Ierse sanger Van Morrison wees wat in die 1950’s en ’60’s opgang gemaak het as deel van die sogenaamde Belfast Blues.

Morrison was verlede naweek een van die groot name by die 2023 North Sea Jazz Festival in Rotterdam.

Die ander sangtalent wat ek bitter graag wou sien, is Lizzo, wat byna net so bekend is vir haar musiek as haar boodskappe oor body positivity. Toe sy vanjaar die Grammy vir Opname van die Jaar gewen het met “About Damn Time” het sy dit opgedra aan wyle Prince, want “when we lost Prince I decided to dedicate my life to making positive music”.

Helaas, ek kon maar één van die driedaagse fees bywoon en kies Morrison – hy is immers al 77 jaar oud en daar word hard in sy bos gekap. Wie weet of ek weer die geleentheid gaan hê om hom te sien optree?

Ek weet vooraf dat “Van the Man” die laaste paar jaar ’n naam vir homself gemaak het as ’n nukkerige, onbeskofte bliksem, maar ek gaan natuurlik vir die musiek. Vir “Brown Eyed Girl”, “Days like This”, “Moondance” en “Bright Side of the Road”.

’n Uur voor sy optrede sit ek al in die gehoor in blye afwagting. En skielik is hy daar. ’n Klein mannetjie, sjiek in ’n kobaltblou pak, donkerbril en ’n fedora met ’n blou lint om, harmonika in die hand waarmee hy meteen wegval. Die gehoor, meestal gryskoppe, is in vervoering. Op 77-jarige leeftyd is daar nog niks fout met dié man se stem of sy longkapasiteit nie. Die aand beloof om ’n fees te word.

Maar hoe later hoe kwater. Morrison is skynbaar vasbeslote om nie een van sy treffers te sing nie – met die uitsondering die klassieke gospelliedjie “This Little Light of Mine” – en die gehoor word stiller en stiller. Sommige verlaat al die saal vroeg.

Nie dat dié man ’n saak aan het met die gehoor nie. Daar is núl verbinding met die mense wat honderde euro’s betaal het om hom te sien. Die een liedjie ná die ander word afgerammel met byna geen tussenpose nie. En só gaan dit ’n uur en ’n half lank aan.

In teenstelling is die Amerikaanse blues-legende Buddy Guy, wat ná Morrison die podium betree, op sy 86-jarige leeftyd ’n féés. Guy – inspirasiebron vir vele groot sterre soos Eric Clapton, Jimi Hendrix en Keith Richards – speel “asof sy lewe daarvan afhang”, soos een resensent dit beskryf.

Dan is dit – goddank – tyd vir Morrison se laaste liedjie, “Worried Man Blues”, waarmee hy tog die moeite doen om na ’n hoër rat te verwissel. Halfpad deur verlaat hy die podium en sy agtergrondsangeres neem oor. Vir die eerste keer tydens die optrede is die gehoor op hulle voete en sing lustig saam.

Mooi naweek
Anesca

♦ VWB ♦

NEEM DEEL AAN DIE GESPREK: Gaan na heel onder op die bladsy om op hierdie nuusbrief kommentaar te lewer. Ons hoor graag van jou.