Antjie: Stil broers, daar gaan ’n mens verby

NOU is sy ook dié Antjie, Antjie Krog, die een wat in die annale van die Universiteit van Gent in België tot in alle ewigheid ingeskryf sal staan as hul eerste internasionale residentskrywer. En nou lees alles wat sy al is soos reëls in ’n gedig deur Breyten Breytenbach: want sys ’n digter skrywer essayis joernalis / ’n vertaler en orakel (“doorgeefluik”) van wat dit is om mens in hierdie land van ons te wees, buitengewone professor aan die Universiteit van Wes-Kaapland.

Ontelbaar die woorde wat al oor haar geskryf is, oor nog ’n bundel, nog ’n boek, nog ’n toekenning of prys, oor nog ’n openbare optrede of uitspraak. Diepsinnige woorde. Lofwoorde. Mooi woorde. Woorde wat bedoel is om haar breek te slaan omdat die ongemak oor dit wat liewer onsêbaar moet bly, miskien nog te geheim is. Maar dalk te onverskrokke sy, te priemend, te “tegendraads”, te ondoenlik (sy’s ’n vrou, in hemelsnaam!). Lief haar of haat haar. Sy laat jou nie koud nie.

Gee haar tog net ’n swart vel, het ’n prof getier toe Begging to Be Black verskyn. Ek dink steeds hy moes maar eers die boek gelees het. Letterkunde verwond jou, het sy in haar intreerede by Gent gesê, dit maak jou oop vir ’n lewensveranderende ervaring om iemand anders of iets anders te word, om op iets ander as die eie, klein wêreld te reflekteer, om te groei tot ’n voller menswees. Dit is die letterkunde wat ons toelaat “om langs die laste van dié wêreld te luister, want al dié laste las verrassend genoeg aaneen”...