Hoe weet jy iemand is ’n PK?

“Ons is nie alleen nie,” sê Jock Silberstein. “Ons besef aldag meer ons gesamentlike aandeel in die lot van die mensheid. Die eensaamheid is die verlange, die pyn by aanskouing van die enkeling wat stuksgewys met ons nuwe insig verdwyn.” – Sewe dae by die Silbersteins

Iemand vra mos die ander dag hoe weet jy iemand is ’n predikantskind. Hulle sê vir jou.

So kom dit toe nou dat ek op Dinsdag 4 September saam met ’n dominee gaan koffie drink by my gunsteling-koffiewinkel, Yield, in Linden. Heel vroeg uit die vere. So half op my senuwees, want, duh, dominees maak my angstig. Die oggend sit ek eyeliner, maskara, en rooi lipstiek aan. Die eyeliner en maskara is sodat ek nie huil tydens ons koffie-afspraak nie, want ek moes direk daarna werk toe gaan en wanneer eyeliner en maskara eers op jou wange begin sit van te veel huil, dan lyk jy maklik soos gisteraand. O, en die rooi lipstiffie was maar net vir impak.

Ek is eerste by die koffiewinkel. Mos altyd té betyds vir alles. “Vyf minute vroeg is betyds en betyds is laat en laat is onaanvaarbaar,” is dit van kleintyd af in my ingedril. Ek sit eers binne, maar daar’s ’n moerse plant langs my wat dit laat lyk asof ek wegkruip. Probeer die plant skuif; te swaar. Maak vrede. Haal my rekenaar uit en laat weet gou vir my kollegas ek is OOO tot 10:30; sal betyds wees vir ons 11:00-vergadering.

Hy maak ’n magiese entrance. Ingestap. Amper ingesweef. Vriendelik. Oop. Vra om verskoning vir hoe hy lyk, want hy kom so pas van een of ander Oorsterse-gevegskunsklas af. Dis oukei. Ek het nie ’n toga en die hele shebang verwag nie. Ek lieg. Ek het die wit boordjie en netjiese swart hemp en broek wat in sy nate gestryk is verwag. Maar hierdie is beter. Hierdie sê vir my ek het te veel getop oor my eyeliner en maskara en rooi lipstiffie.

Ons skuif buitentoe sodat ons lekkerder kan gesels. Dis ’n mooi dag in Johannesburg ondanks beurtkrag, waterbeperkings, en vullis wat nie betyds verwyder word nie. Ons kan nie juis kla met amandelmelk-cappuccino’s en avo toast onder die arm nie.

Spring weg; vertel Dominee dat ek ’n predikantskind (PK) is, gesels oor die kerk, en die seer wat ek en my familie al in die kerk beleef het. En hoekom doen die kerk dit?! As nugterdenkende mense kan ons natuurlik onderskei dat dit nie die kerk as sodanig is nie, maar mense wat kerk-kerk speel. En oral gaan jy aaklige, selfsugtige mense kry wat in situasies is vir eie belang. Iets wat ek en die dominee gemeen het, is dat ons albei as kinders baie rondgetrek het. Elke paar jaar moes ons up and leave, want die kerk het my pa elders nodig gehad. Dominee is nou wel nie ’n PK nie, maar ken die gevoel van te veel moet rondtrek en die psigiese implikasies wat dit later op ’n mens se lewe kan hê. Ek sukkel byvoorbeeld tot vandag toe om vinnig aan te pas. Dit vat lank om vriende te maak, en dit vat nog langer om my gaatjie iewers uit te grawe en dan gemaklik daarin te probeer leef.

Gesels verder oor die kerk en EK probeer sin maak van mense wat glo dat ’n God wat sy eie Seun opgeoffer het vir óns, vir hulle somehow die mag gee om god te speel. Groot vrae is gevra. Vrae waarvoor ons nie onmiddellike antwoorde het nie.

Die doel van die ontmoeting was omdat ek na gemeenskap hunker. Ek wil ook onomwonde kan glo dat daar iemand is wat my beste belange op die hart dra. Een van my goeie vriendinne leef met soveel vrede – daai einste vrede van God wat alle verstand te bowe gaan. Ek hunker na vrede. Toe ek as kind in die kerk was, was daar a sense of belonging. Die charismatiese kerk waarby ek op universiteit aangesluit het, was dodelik doeltreffend in hulle manier om jou te laat voel dat dít is waar jy hoort. Selgroepe. Fellowship. Koffie ná kerk. Grootdoop in die pastoor se swembad by sy huis. Hy’t ons belowe die swembad is gevul met Holy Water. Holy Water spiked met bietjie urine van almal wat voorheen daar gedoop is. Maar hey, wie is ’n jong impressionable student nou om te stry met ’n charismatiese pastoor wat haar so kon opsweep dat sy voel sy’s unstoppable?

En toe. Toe sink dit in. Daar sit ek saam met ’n dominee wie se uiterlike wêreldbreed van myne verskil. Hy’s ’n straight wit Christelike getroude man met kinders. En ek, ek is Mercy Kannemeyer van toe af en ek is nog sy (skuus Van Melle). Teenpole, maar ons albei besef die waarde van ’n gemeenskap; die onskatbare waarde van mense en hoe ons vir mekáár ’n gemeenskap kan wees. Ons kan mekaar aanspreeklik hou, en dit, liewe leser, dit hoef nie in ’n kerkgebou plaas te vind nie. Aan al die wroegers soos ek daar buite, ons gaan fine wees, man!

Die aktrise Elektra du Plooy
se salaris hou haar in die rooi;
om balans te laat klop,
maak sy daarvoor op
met 'n vuurwarm fooi in die kooi.

– Ellen Botha

(Uit: Gruwelike huwelike)

♦ VWB ♦

NEEM DEEL AAN DIE GESPREK: Gaan na heel onder op hierdie bladsy om op hierdie artikel kommentaar te lewer. Ons hoor graag van jou.