Gedagtes oor herkoms en denkbeeldige vaderlande

TERWYL ek op ’n modderige pad stap in die klein dorp Kampung Untia naby Makassar op die Indonesiese eiland Sulawesi, oos van Borneo, glip ’n liedjie uit die diepste binneste van my brein. En ek glimlag.

“As ek moeg word vir die lewe in die stad, lok my die wandelpad; in die veld pluk ek ’n wandelstaf van die naaste doringboompie af, en sing my wandellied, en sing my wandellied.”

Ek duik onder ’n dekseil in vir skuiling teen die moesonreën en maak ’n nota van hierdie verrassende herinnering. Ek moes dit neerskryf; presies hoe ek die melodie en woorde van dáárdie liedjie onthou het, is ’n raaisel ... My reis is nie geïnspireer deur moeg wees vir die lewe in die stad nie. Maar ek is nietemin op ’n soort wandelpad. Laat my ’n tree terugstap in die tropiese humiditeit...