Ek onthou my oupa

ONS was al drie amper in ons 30’s toe ons ons oupa verloor het.

Toe ons klein was, was hy nie die soort oupa wat met jou speletjies gespeel of grappies gemaak het nie. Vir iemand vir wie woorde sy brood en botter was, was hy ’n man van verbasend min woorde, maar ’n formidabele teenwoordigheid – iemand met ’n gloeiende aura. Ons was uiters bewus van sy hoë verwagtinge van ons. Trouens, ons was ’n bietjie bang vir hom, maar ook gretig om hom te beïndruk.

Ek onthou toe ons een aand by Oupa en Ouma geëet het. Hulle moes ons oppas, want ons ouers was uit. Ons drie het tjoepstil om die kombuistafel gesit, en elke keer as hy of Ouma iets voor ons geplaas het, het ons hard en duidelik gesê: “DANKIE,” soos ons geleer is. Oupa sê eenkant vir Ouma: “Hulle het minstens goeie maniere.”..

Deel