Pleisters vir ons doodspaaie

DIS sterk skemer op die afdraaipad na Rostrataville in Noordwes. Vrydagmiddag is hier, en al wat leef en beef is van Sannieshof onderweg om te gaan fuif vir die naweek. Taxi’s is volgelaai en musiek stroom by vensters uit.  Maar die mense se gesigte is strak. Al is dit nie ver om te gaan nie, moet hulle nog eers een van Noordwes se “doodspaaie” aandurf.

“In God we trust” lees een taxi se bufferplakker. Die bestuurders rook dat dit klap voordat hulle voor die stuurwiel inskuif. Op die Rostrataville-pad word die slaggate vertroetel soos babas; hulle word elke keer so 'n bietjie groter en vetter. Van tyd tot tyd daag 'n paar siele op met 'n bakkie, 'n roller en 'n paar sakke teer, maar boere tel stukke teer op van die pad waar die kontrakteur 'n week gelede glo besig was. Soms word daar sommer net oor die gat geverf.

In 2014 was dié pad 'n grap. In 2019 lag niemand meer nie. Dis 'n pad wat vermy moet word, waar jy jou lewe waag, maar op 'n Vrydagmiddag op pad na familie is daar geen uitkoms nie. Jy bid maar net dat die taxi wat op jou afpyl, jou en die slaggat sal sien. Jy koes hier, swenk daar en hoop met 'n vinnige skietgebed as jy wel 'n versteekte gat raak ry, dat jy tog nie hier in die middel van nêrens 'n pap band moet kry nie...