Wat ons in ons hande hou

Goeiemôre

So hier sit ek toe Woensdagaand, op my stoep. Alleen in my huis. Vir die eerste keer sedert my dogter net bietjie meer as 18 jaar gelede haar opwagting gemaak het.

Die groot liefde tussen my en my dogter het tyd geneem. Die absolute skok van 'n afhanklike wesentjie wat nooit ophou huil het nie, nooit geslaap het nie en volstrek geweier het om aan my bors te drink, het die allesverterende liefde wat ek vandag vir my kind het, so 'n bietjie vertraag. Ons het aanvanklik maar daarop gefokus om net te oorleef.

Om te erken dat daar geen weerligstrale of soft-focus koor van engele was toe ek met die glibberige marsmannetjie op my bors kennis gemaak het nie, is een van die laaste groot taboes van vrouwees (het ek oor die jare agtergekom as ek dit vir mense vertel het). Die diep liefde tussen my en my dogter het nie vir my verskyn soos 'n haas uit 'n towenaarshoed nie.

Ek onthou wel toe ek die engelekoor gehoor het en die weerligstrale gevoel het. Dit was toe sy in die kombuis haar eerste treetjie na my toe geneem het, met uitgestrekte hande en waggelende beentjies.

En sedertdien is sy, en sal sy, altyd die Groot Liefde van my lewe bly.

Elke ding omtrent hierdie nuwe hoofstuk voel reg. Die verlange wat ek hier in my stil huis voel. Die opgewekte stemnotas van haar. Die toekoms wat vir ons albei nou in verskillende lewenshoofstukke oopplooi. Vir my is dit die begin van 'n Derde Hoofstuk. 'n Nuwe vryheid wat ek met groot omsigtigheid gaan koester en gebruik.

'n Pakkie wag op die lessenaar toe ek tuis kom.

En net soos hierdie tyd reg voel, voel Maira Kalman se boek Things Women Carry presies reg vir dié oomblik waarop ek in my stil huis terugstap.

Kalman is 'n kunstenaar en 'n skrywer en 'n moderne filosoof wat op 'n unieke en ongewone manier die skoonheid van die alledaagse raaksien – en skilder. Haar woorde val iewers tussen poësie en filosofie, kort meditasies tussen haar skilderye. Eenvoudig, diepsinnig, teer.

In hierdie mooi boek vier sy al die goed wat ons as vroue vashou. Blomme en minnaars, verlies en kinders, wrokke en ballonne, 'n vreemdeling se blik, the unbearable lightness of being, die gewig van die wêreld. 

In die eerste bladsye skryf sy:

What do women hold?

The home and the family.
And the children and the food.
The friendships.
The work.
The work of the world.
And the work of being human.
The memories.
And the troubles
and the sorrows
and the triumphs.
And the love.

Men do as well, but not
quite in the same way.

In 'n ander een van haar eenvoudige meditasies skryf sy:

My mother would ask us

“What is the most important thing?”
We knew that the correct answer was Time.

You could say that my mother lost a great deal of time to an
unhappy marriage.
But how unhappy was it? Shakespearean level?
Run of the mill unhappy? Impossible to say.
I can’t ask her because she is no longer alive.
But she ultimately left my father and found her time.

Finding time is all we want to do.
Once you find time, you want more time.
And more time in between that time.
There can never be enough time.
And you can never hold on to it.

It is so strange.
We live.
And then we die.
So unutterably strange.

Inderdaad. 

Daarmee groet ek.

Salige Sondag.

Anneliese

Small poem about the hounds and the hares

After the kill, there is the feast.
And toward the end, when the dancing subsides,
and the sounds have sneaked off somewhere,
the hounds, drunk on the blood of the hares
begin to talk of how soft
were their pelts, how graceful their leaps,
how lovely the scared, gentle eyes.

– Lisel Mueller, uit die bundel The Private Life (1976)

Vinnige feit

Geen Pakistanse premier het al 'n volle termyn van vyf jaar uitgedien sedert die land in 1947 onafhanklik geword het nie. Die kortste termyn was 13 dae, terwyl die langste 4 jaar en 86 dae was. In 1993 het vyf mense óf as verkose premier óf in 'n waarnemende hoedanigheid gedien.

Drie VWB-stories

• Ayanda Allie se staatsrede-tirade (Dit is nou wel 'n storie wat ek geskryf het – die gunsteling-deel gaan oor hierdie inspirerende jong politikus.)
• 'n Liewendagge Afrikaans wink van die wonderlike Anastasia de Vries.
• En dan Jan Wolmarans se heerlike Die Hoge Renonssaans,

Gratis dokkies

Hierdie webwerf het 'n groot verskeidenheid van  dokumentêre films wat jy gratis kan kyk. 

Lewenslesse

Besse Cooper was 116 jaar oud toe sy gesterf het. Sy was die oudste lewende persoon in die wêreld. In 'n onderhoud met die Guinness Book of World Records is sy gevra wat die geheim van 'n lang lewe is. Sy het twee wenke gegee:

116 Years Old: Lessons Left Behind From the World’s Oldest Living Person.

Lees

Neem hierdie met 'n knippie sout. Dit is 'n baie Westers- en VSA-gesentreerde uitkyk op die wêreld oor tien jaar, maar was steeds vir my baie interessant. So eienaardig hoe hierdie tipe artikels wat deur slim Amerikaners geskryf word, blinde kolle het oor die res van die wêreld – daar is byvoorbeeld geen verwysing na migrasie, demografiese verandering of Indië en Afrika nie.

Welcome to 2034

Fomo

Van ’n “situationship” tot reis-trends vir 2024. Ons reis-, kos-, fliek-, verhoudings- en oefeningwenke dié week.

Lees hier.

Kyk

Maira Kalman oor haar boek Things Women Carry:

Luister

♦ VWB ♦

NEEM DEEL AAN DIE GESPREK: Gaan na heel onder op hierdie bladsy om op hierdie artikel kommentaar te lewer. Ons hoor graag van jou.