Die ander kant van die spektrum

EK dink ek moet iewers in ’n gemeenskapsaal of ’n plek, op ’n ongemaklike harde stoeltjie, in ’n kringetjie mense gaan sit. Dan sal ek my hand kan opsteek: “Hallo julle, my naam is JJ en my seun is outisties,” dan kan die mense my help, of ten minste móét hulle dan luister.

My seun is outisties. Hy was eers ’n Asperger, maar dié term het in onbruik verval. Heel aan die begin was hy net ’n klein seuntjie met geweldig verwarde ouers omdat hy “anders” was. ’n Andersheid waarop ons nie die vinger kon plaas nie – om die waarheid te sê, niemand kon nie. ’n Andersheid wat hom van baie beroof het – maatjies en veral simpatieke onderwysers. Hy is nie dom nie, maar het om verskeie redes geweldig op skool gesukkel. Eindelik is hy een jaar in die laerskool, met baie drama gepaard, teruggehou.

Elke moontlike terapie op hierdie ronde aarde kon weinig aan hom verander. Dit het slegs by hom ’n blywende weersin in enige soort spreekkamer veroorsaak, maak nie saak hoeveel kleure en prentjies op die mure geverf is of hoe vriendelik die tannie was nie...