Oor dekadente woorde soos moesiesdoos, kapater en polfyntjie

AS taalliefhebber en -praktisyn lees ek woordeboeke met dieselfde oorgawe as wat ek Deon Meyer se nuutste speurroman lees. Want ek kan my so verwonder aan die trefkrag van 'n enkele woord, aan sy herkoms, die klanke wat hom sêbaar maak of sy morfologiese samestelling.

By geleentheid het 'n vriendin my genooi om by haar te gaan koffie drink. Op pad stop ek gou by die poskantoor vir die nuwe HAT (Handwoordeboek van die Afrikaanse taal) wat ek bestel het. Sonder 'n tikkie selfbeheersing skeur ek die verpakkingsmateriaal onwerdig af.

Om en by twintig minute later ruk die gelui van 'n selfoon my terug na die beperkte binneruimte van my motor. Dit is my vriendin wat wil weet of ek nog oorkom; sy is nie gewoond daaraan dat ek laat is nie...