Ek vermy ‘plofkippen’ soos die pes

Ná ’n paar helse dae waartydens die temperatuur tot diep onder vriespunt geduik het, was daar die naweek ’n verposing in die koue. Dit was nog steeds rondom nul grade, maar die wind (wat die aanvoelbare temperatuur verder na benede jaag) het ten minste gaan lê en mens het nie meer gevoel asof jou gesig van jou hoof af gevries word nie.

Daar was nie veel te doen by die werk nie, want die koue het die klante weggehou. Ek en my kollega, Nicole, het gesit en bibber in die winkel waar die verhitting finaal tou opgegooi het.

Sy het ook vir my foto’s van haar drie hoenders gewys.

“En dít is Poppie,” beduie sy na ’n swart hen met wit spikkels wat op een foto kordaat op haar skoot sit, terwyl die hond jaloers toekyk.

Elk van die drie lê een eier per dag – behalwe as dit te koud is soos die naweek. Dan kry hulle ’n paar leksels vaseline op die hoof en lyf om te help teen die koue. Verder het hulle ’n heerlike lewe op die werf en loop vry in en rondom die huis rond.

Ek lees in die koerant dat hoenders verreweg die meeste van alle voëls in Nederland is. En nie omdat hulle so geliefd is nie. In 2022 was daar 46 miljoen sogenaamde “vleeskuikens” wat vir die slagpale bestem was en 42 miljoen henne wat gedril word om soveel eiers moontlik te lê tot hulle die dag nie meer kan nie.

“Maar jy sal weinig dié voël in Nederland bespeur,” lui die berig. “Behalwe as netjies verpakte dye, borsies en pote in die supermark.”

As ek oor naweke my inkopies doen, probeer ek wat Nederlanders “plofkippen” noem, vermy. Dit is daardie monsteragtige groot hoenderstukke. Goedkoper en so genoem omdat hulle uitsluitlik gevoer word met die doel om hulle so snel moontlik so groot moontlik te kry totdat hulle ’n punt bereik dat die pote nie meer die lyf kan ondersteun nie. Met ander woorde, hulle staan op die punt om te “ontplof”. Daarom die naam “plofkippen”.

Om my gewete te sus koop ek hoender wat, volgens die verpakking, nie in daardie groot skure op ’n hoop gegooi word en in erbarmlike omstandighede vet gevoer word terwyl die siektes onder hulle krioel nie – wat dan so vinnig moontlik weer met hope antibiotika besweer moet word.

Nee, ek verbeel my die vleis wat ek koop, loop soos Nicole se hoenders vry en het ’n heerlike lewe.

Maar selfs dít is waarskynlik te betwyfel.

Een van die dokumentêre reekse wat tans op Netflix trend, is You Are What You Eat: A Twin Experiment. Kyk gerus. Die programmakers voer ’n eksperiment uit met ’n paar stelle tweelinge. Een lid van die tweeling word op ’n plantaardige dieet gesit en die ander op ’n omnivoor-dieet. Wetenskaplikes kyk dan watter uitwerking elke dieet op hulle algemene gesondheid het.

Die ontstellendste deel van die program is die beelde oor toestande op industriële veeplase en hoe bakterieë soos salmonella en E.coli wyd in die pluimveebedryf voorkom.

Onwillekeurig kom die vraag by jou op: Hoe lank sal ons nog bakterieë, virusse en siektes komend uit die vleisbedryf op ’n afstand van die mens kan hou?

Mooi week

Anesca

EyoKwindla [first fruits]
the god of war

We hail from peach country
In buckets and enamel bowls next to the road
Rotting peaches, worm-invaded peaches
In tight-lidded used mayonnaise bottles
waiting for Christmas peaches
We are a people at war with dry lips and rumbling tummies

- Nondwe Mpuma

♦ VWB ♦

NEEM DEEL AAN DIE GESPREK: Gaan na heel onder op hierdie bladsy om op hierdie artikel kommentaar te lewer. Ons hoor graag van jou.