’n Reis na die verlede en die troos van verganklikheid
In 'n week van geweld en verwoesting vertel Anneliese Burgess oor 'n reis na die verlede en die binne-buite-roereier van brokkies behoort en alles-is-vreemd. Maar uiteindelik is daar troos in die onvermydelikheid van ons eie verganklikheid.
Voor dié venster het my lessenaartjie gestaan. Nou is daar net 'n gat – die ou staalvensters wat rooi geverf was, onthou ek, is uitgekap om iewers anders diens te doen. Die berg lyk dieselfde deur die raam van gefrommelde baksteen. Soos toe ek as tiener hier traag gesit en huiswerk doen het en gekyk het hoe die son smiddae stadig teen die rante uitkruip. En hoe ek elke keer gewens het die dag kon langer wees. Ek herken die klipkontoere en die tossels bos (doer bo is die ou man met die frons en die plat neus in die gevoude groewe van die krans)...
Registreer gratis om hierdie artikel te lees.
Hallo! Welkom by Vrye Weekblad. Ons inhoud is nou in Afrikaans én Engels beskikbaar.
Al wat jy hoef te doen om gratis te begin lees, is om met jou e-pos te registreer en ’n wagwoord te skep.
Om dit te doen, kliek eenvoudig op “REGISTREER”.
Reeds geregistreer? Kliek op “MELD AAN” om voort te gaan.
LEWENSREISE
Ons man in Moskou, die silwer splitsers, mesmakers van Mzansi en ’n reis na verganklikheid
Ses van die beste uit ons Vrye Tyd-afdeling: dáárdie stories wat nie gaan oor die politiek nie, maar eerder oor die lewe en liefde en lekker eet.
Deel
’n Reis na die verlede en die troos van verganklikheid
In 'n week van geweld en verwoesting vertel Anneliese Burgess oor 'n reis na die verlede en die binne-buite-roereier van brokkies behoort en alles-is-vreemd. Maar uiteindelik is daar troos in die onvermydelikheid van ons eie verganklikheid.
Voor dié venster het my lessenaartjie gestaan. Nou is daar net 'n gat – die ou staalvensters wat rooi geverf was, onthou ek, is uitgekap om iewers anders diens te doen. Die berg lyk dieselfde deur die raam van gefrommelde baksteen. Soos toe ek as tiener hier traag gesit en huiswerk doen het en gekyk het hoe die son smiddae stadig teen die rante uitkruip. En hoe ek elke keer gewens het die dag kon langer wees. Ek herken die klipkontoere en die tossels bos (doer bo is die ou man met die frons en die plat neus in die gevoude groewe van die krans)...
Registreer gratis om hierdie artikel te lees.
Hallo! Welkom by Vrye Weekblad. Ons inhoud is nou in Afrikaans én Engels beskikbaar.
Al wat jy hoef te doen om gratis te begin lees, is om met jou e-pos te registreer en ’n wagwoord te skep.
Om dit te doen, kliek eenvoudig op “REGISTREER”.
Reeds geregistreer? Kliek op “MELD AAN” om voort te gaan.
Vir nuwe VWB 3.0-navrae: WhatsApp 071 170 8927 (net vir teksboodskappe) of stuur 'n e-pos aan hulp@vryeweekblad.com.
Deel
-
Deel
-
-
-
-
-
-
Volgende artikel