So naby aan mekaar, en tog ook so ver

VERLEDE week, op twee agtereenvolgende dae, het ek by twee gradeplegtighede op die verhoog gesit, een in Stellenbosch en die ander in Kaapstad. Ek kon net sowel tussen twee lande gereis het. Die seremonie by die Universiteit Stellenbosch (US) was meestal plegtig, en die stilte is net hier en daar deur ’n kort gejuig van Afrika-vreugde onderbreek. Die verhoog was soos ’n NG kerk-preekstoel, hoog en opwaarts verhef ten hemele. Gegradueerdes het steil trappies uitgeklim tot bo vir hul oomblik van glorie. ’n Oomblik van stilte het die eeue oue tradisie van Christelike gebed vervang. Die seremonie is byna selfbewus tussen Afrikaans en Engels gelei, met ’n uitgebreide verwelkoming in isiXhosa.

Die seremonie by die Universiteit van Kaapstad (UK) was een van pure Afrika-vreugde, met Afrika-tromme wat die lang prosessie verwelkom het, die Imbongi (Xhosa-lofsanger) en twee begaafde Afrika-sangers. In hierdie lewendige viering van Afrika-kultuur het geen ander gemeenskap in ’n andersins diverse stad en kampus saak gemaak nie. ’n Paar kort treë het jou tot bo op die platform geneem. Daar was geen simboliese oomblik van stilte vir gebed of nadenking nie, en die seremonie is in Engels gelei, behalwe natuurlik vir die lofsanger se voorspraak.

Die twee seremonies bied diepgaande insigte oor die stand van onderrig in SA...