Kondensmelk teen die pyn

EK sit vanoggend hier in die land met die oudste demokrasie waar die winter so begin vat-vat en Covid-19 weer posvat en ek sukkel met die verlange na dit wat so bekend is. Selfs die laaste van my rooibos-latte (ek kon nou al vir langer as ses maande nie weer terugkom Suid-Afrika toe om dit aan te vul nie) wil nie die onrustigheid in my hart stilmaak nie. Ná nog 'n skoot kondensmelk begin ek die reuk van 'n kampvuur in my geheue optower en verbeel ek my ek kan die Bosveld ruik.

Ek hoef nie te wonder waar die hunkering vir soetgoed om seer reg te maak vandaan kom nie. My ma het so 'n sentimeterlaag kondensmelk bo-op ons pap aangebring en ons spens was nooit sonder koekies nie. Dis waar ek ingeduik het as my jongste liefde my teleurgestel het, nogal gereeld as ek nou daaraan dink, my perd my afgegooi het of een of ander eksamenpunt nie aan my verwagtinge voldoen het nie. My pa, wat 'n Hollander was, is ook kort-kort met hopjes – dis 'n Nederlandse koffielekker – gevang op pad van sy kas af waar hy dit gebêre het sodat die vyf kinders nie alles in een dag opeet nie.

Ons is drie susters en soos dit met baie vroue gebeur wat saambly en -werk, het ons al drie gelyk aan PMS gely. Jy kon daardie tyd van die maand elkeen van ons met 'n blik kondensmelk in die hand sien waar ons in die gang verby mekaar loop, terwyl my twee broers en pa so koes-koes anderkant toe gehardloop het...