’n Lewe sonder antie Siv

SIV se aankondiging het soos ’n snotklap gekom. Sy gaan ouetehuis toe. Ouderhys, het onse 22-jarige in ’n ongewoon hoë gilstem gevra. “But why?!”, toe hy onthou hy praat verkieslik Engels. Die res het mekaar net met oë aangekyk. Wie gaan vir die 12-jarige sê sy is weg?

Waar is hy, het sy gevra toe onse familiekinders Kersnamiddag een ná die ander opdaag, bak of bord in die hand vir on-Krismislike kos wat nie op hul ma’s se Kersspyskaart van vyf vleise en slaaie vir ’n weermag sal verskyn nie. Pasta in roomsous met tonne kaas, ryskos met vis en dinge uit die see uit, brandkerrie al sê die son tieng, brosgebraaide eend. Ek sal enigiets kook wat julle begeer, sê ek elke jaar, maar onthou, ek het net vier van alles: vier borde, vier kleinbordjies, vier bakkies ... niks se ondienlike goeters moet my mos besit nie.

Maar ek dwaal af. Want iemand moet nog vir die 12-jarige vertel sy antie Siv is weg. Sy’t gewag vir hom, haar “Kleinman”, wou hom self vertel sy moet ouetehuis toe, het sy gesê. Alles het doods geraak, net een wat “ouderhys” gil. Dit gaan sy hart breek, fluister die 20-jarige, antie Siv is vir hom soos sy ouma en ons antie. “Jinne,” sê my meisiekind. “’It voel dan nou ons het vir antie Siv liewendag verloor.” Ons kan gaan kuier, troos ek. Daar is reëls, onderbreek sy bruusk, vir besoeke, vir besoekers, vir alles, dis Covid daarbuite, onthou, en dis nie asof sy net om die draai gaan wees nie, nee, daar sal twee dorpe tussen ons kom lê, en en ... Ek ken haar. Sy praat altyd soos ’n lap wat skeur as sy eintlik wil huil...