Die klank van lag

DIT sal weer kom, weet ek, daai dae waarop ek liewer in ’n bondeltjie op my kooi in my eie arms wil bly lê en huil. Dié tye stem ’n mens net al hoe meer tot droefheid. Maar vir nou, genadiglik, die klank van lag, onbevange soos ’n kind. Myne. Oor my eie onhebbelikhede. Oor dinge wat ineens onverklaarbaar snaaks geword het, al is dit net vir my. En al lag ek alleen.

Soos die eerste vergadering van die jaar. Begroting die enigste en belangrikste besprekingspunt. Eintlik ’n soort opleidingsessie. Ek moet konsentreer. Syfers is nie my sterk punt nie. Nie dat dit enigsins ’n punt tel as dit by my kom nie.

Ná byna 40 minute se getjommel kom ek einde ten laas uit my aantekeninge agter die opskrifte bo die 112 kolomme is misleidend, dat dit nie vra wat ons veronderstel is om in te vul nie. Ek maak my reg vir groet, toe kom dit: “I think I want to be contrarian ...”, kompleet met oordrewe rollende erre en geaspireerde klanke...