Gawie Fagan | Totsiens, Meneer

DIE eerste keer wat ek Gawie Fagan se naam hoor, is in die dokter se spreekkamer. Die dokter is besig om huis te bou, en sy vertel my van die proses. Dan noem sy dat sy tydens haar studentejare een aand by die Fagans aan huis was. Sy onthou nog die vreemde gastetoilet. “Sonder ’n deur,” vertel die dokter met haar effense lispel, en teken ’n slakskulp op ’n voorskrifblad om te verduidelik hoe privaatheid gehanteer is.

Ek word ’n argitektuurstudent en hoor weer die naam, maar herken dit nie die eerste keer tussen al die ander name en datums, style en bewegings nie. Tog het dit iewers vasgesteek sodat ek op ’n dag besef dis Die Es waarvan die huisdokter my vertel het, die Fagans se woonhuis, en ek gaan soek die plan.

As nagraadse student in die joernalistiek skuifel ek effens nader. Ek maak kontak met Gwen Fagan vir ’n werkstuk oor vroue wat hulle in die argitektuur bevind sonder formele opleiding in die veld. Ek ry een weeksdag met die trein van Stellenbosch na Kaapstad, stap dan skuins bergop. Verby die Wellingtonse droëvrugtewinkel, Beezy Bailey se plek iewers tussen Lang- en Loopstraat, tot by Breëstraat 156...