Captain Tom, die beste van ons

'n MENS kan die storie van hoe Thomas Moore 'n onverwagse en onwaarskynlike held geword het, begin met die huldeblyke van oor die hele wêreld ná sy dood op 100 jaar en nege maande; met halfmasvlae en 'n landswye handeklap, of met grootse planne vir 'n Hollywoodrolprent, militêre begrafnis en 'n standbeeld.

Die storie kan ook begin met sy tyd as soldaat in die Tweede Wêreldoorlog, of met die eerste pandemie-skuifelstappie op 99-jarige ouderdom in sy agterplaas met 'n loopraam om 'n beskeie £1,000 in te samel. Die enorme bedrag wat ingestroom het – saam met belastingkorting £39 miljoen oftewel R792 miljoen teen sy dood die afgelope week – sou 'n goeie aanknooppunt wees. Dalk met die beeld van waar daardie ander beroemde bejaarde, koningin Elizabeth, hom tot ridder slaan? Of met 'n sentimentele aanhaling; die hemel weet ons kan doen met iets gemaklik-bemoedigend.

Maar dit sou gepas wees om die verhaal van Captain Sir Tom Moore op 'n onopvallende dag in 2018 te begin. Soos elke ander oggend het hy om 6.30 opgestaan, pap met kondensmelk geëet en flou tee gedrink. Ons weet nie presies wat hy daarna gedoen het nie, maar kan aanvaar hy het, soos gewoonlik, die koerant gelees of 'n ent gaan stap in die onmerkwaardige dorpie Marston Moretaine, sowat 'n uur se reis noord van Londen, waar hy saam met sy jongste dogter en haar gesin gewoon het. Dalk het hy in sy kweekhuis gewerk, die gras gesny of 'n ent in die kar gaan ry, soos wat sy gewoonte was. Nadat hy later vir homself middagete gemaak het (hy kon net sagte kos eet), het hy die skottelgoed weggepak...