‘Dol heuning’ is ’n boek vol eksotiese spyse

DIE omslag van S.J. Naudé se nuwe boek, Dol heuning, is 'n kunswerk deur David Wightman – ysblou sneeubedekte pieke teen 'n oranje lug, blou rotse in 'n rooi meer. Dit herinner my aan 'n Lantern (“tydskrif vir kennis en kultuur”) op ons koffietafel toe ek klein was. Daardie spesifieke uitgawe was gewy aan Japan en dit het my kop lewenslank oos laat draai.

Die boek het ook my kop gedraai. Die verhale speel in onherbergsame streke af – onder vriespunt, waar noorderligte flits, donker poele vol fosforpalings, die wye woestyn, sneeubedekte hange waar yswinde loei, 'n ou chateau wat oor 'n afgrond hang. Alles van belang gebeur ondergronds, onsigbaar. En geen landskap is so ver en woes geleë soos die karakters se binneruimtes nie.

Die fokaliseerders is meestal manlik en hulle versmelt min of meer – dis nie 'n swakheid nie, eerder 'n bindingselement: Dis asof die leser tyd verwyl in dieselfde man se kop, asof die hoofkarakter telkens verwring, verbrokkel en hergroepeer soos 'n kaleidoskooppatroon, met nuwe gegewe, teen 'n nuwe doek. Dis 'n vloeibare man, seksueel en andersins, moeilik definieerbaar, opreggeteel, hoogs intelligent, nerveus, fynbesnaard, edelgestreng, geleerd en geteister deur eerstewêreldprobleme – wat ten slotte nie minder geldig as basiese oorlewingsprobleme is nie..