ONS HUIS, ONS BEWUSTZIJN
De lange weg van een Voëlvrye muzikant
Met zijn uitmuntende vierde solo-album Spoorlangs verkent Andries Bezuidenhout steeds de ziel van de melancholieke stadsmens die zijn idealen ziet vervliegen en zijn vrienden ziet verdwijnen. Alleen doet hij dit nu vanuit de relatieve isolatie van Alice in de Oostkaap, shcrijft de Nederlandse journalist FRED DE VRIES. Voor het eerst speelt hij alle instrumenten en zingt hij zelfs de meeste achtergrondvocalen. En … deels gebeurt dat in isiXhosa.
ONS HUIS, ONS BEWUSTZIJN
De lange weg van een Voëlvrye muzikant
Met zijn uitmuntende vierde solo-album Spoorlangs verkent Andries Bezuidenhout steeds de ziel van de melancholieke stadsmens die zijn idealen ziet vervliegen en zijn vrienden ziet verdwijnen. Alleen doet hij dit nu vanuit de relatieve isolatie van Alice in de Oostkaap, shcrijft de Nederlandse journalist FRED DE VRIES. Voor het eerst speelt hij alle instrumenten en zingt hij zelfs de meeste achtergrondvocalen. En … deels gebeurt dat in isiXhosa.
Deel
NIET zo lang geleden vroeg iemand me naar mijn favoriete Zuid-Afrikaanse albums. Een onmogelijke opgave als je niet in elk geval taal en tijdperk afbakent. Ik bleef dus het antwoord schuldig. Maar het was een vraag die in mijn brein bleef hangen. Favoriet is natuurlijk een elastisch begrip, en het kan elke dag veranderen. Maar ik kan inmiddels, ongeacht mijn stemming, wel een handvol Afrikaanstalige liedjes verzinnen die in aanmerking komen. “Swart September” van Koos Kombuis schiet me als eerste te binnen. Een andere geheide kandidaat is “Die Mystic Boer" van Valiant Swart. De derde is “Whiteysomethings" van Andries Bezuidenhout, de zanger/dichter/schrijver/gitarist/beeldend kunstenaar/academicus over wie we het hier gaan hebben.
“Whiteysomethings" is afkomstig van Andries’ eerste solo-album, Insomniak se Droomalmanak, uit 2003. Het gaat, zoals veel van zijn songs, over een plek en een tijd, of beter gezegd, over het afscheid van een tijd. Het gaat over ouder worden en idealen die vervliegen en plaats maken voor het ooit zo verafschuwde leven in de suburbs. Het gaat over de Voëlvry generatie, die zich in de jaren tachtig middels muziek, poëzie, toneel, literatuur en film afzette tegen de apartheidsideologie. Het gaat over de Afrikaner lefties die in de woorden van Andries “[het] gevloek en geskree teen staat en teen kerk".
Jaren later schreef hij een liedje dat je als een vervolg op “Whiteysomethings" kunt beschouwen. “Dis net werk toe wat ek nog deur Hillbrow ry" verscheen op zijn tweede album, Bleek Berus, uit 2009. De song was geïnspireerd door zijn toenmalige werkplek en woonplaats, respectievelijk de campus van Wits in Braamfontein en Observatory in het oosten van Johannesburg. Die woonwerksituatie betekende dat hij dagelijks door of langs Hillbrow moest rijden, de flatwijk die van bastion van de eighties tegencultuur was veranderd in een multi-Afrikaanse kookpot, volgens sommigen totaal verloederd, volgens anderen een eerlijke afspiegeling van het post-apartheid Zuid-Afrika...
Slegs Vrye Weekblad-intekenare kan hierdie artikel lees.
Teken nou in vir volle toegang tot alle Vrye Weekblad-inhoud.
Reeds ’n intekenaar? Kliek “Meld aan” om voort te gaan
Vir nuwe VWB 3.0-navrae: WhatsApp 071 170 8927 (net vir teksboodskappe) of stuur 'n e-pos aan hulp@vryeweekblad.com.
Deel
-
Deel
-
-
-
-
-
-
Volgende artikel