ANASTASIA DE VRIES skryf oor die dag toe ’n oudstudent vir haar ’n slawatjie kom bring het. En sy gesien het hoe die ‘angry young woman’ verander het in ’n jong man met ’n vredige, skaam glimlag. Weg was die bot, geslote gesig, die krom skouers. ‘Skryf solank my storie,’ het hy gevra. ‘Ook dat ek nou vrede het, dat ek gelukkig is.’
HY’T vir jou ’n slawatjie kom bring, sê Ebrahim so tussen die kwashale deur. Is daam maa dêm mooi, sê hy en staan tru om sy handewerk te betrag. Vir ’n moment wis ek nie of hy van my kombuismure praat wat hy met “Passionate Red” en “Daffodil Yellow” verf of van my oudstudent se slawatjie nie. Isse woord vir ietse wat uit die hart uit gegee word, bring hy my by, die woord “slawat”. Hy sê gewoonlik sê mense “ek gie vi jou ’n slawatjie” wanneer hulle vir jou ’n geldjie of so in die hand druk, met die bedoeling dat al is dit min, kom dit uit die hart uit. Vir hom is slawat ook die kosbare ietse wat jy ’n ander skenk, ietse van die hart.
Amper soos polfyntjie, sê ek, volgens ’n woordeboekbetekenis ’n pand, iets wat mens in bewaring hou. Slawatjie. Ek moet dit opskryf, sê ek. Polfyntjie/slawatjie. En die storie vertel van ’n oudstudent wat in dese donker dae vir my ’n slawatjie, polfyntjie kom gee het.
Die mens in die deftige pak klere wat by my voordeur instap, wil-wil bekend lyk. Die gesig is hoekiger as wat ek onthou, ’n klos hare bo-op ’n byna kaalgeskeerde kop, die stem diep, grinterig toe hy groet. Ek ken nie die lag in sy oë nie. Hy sê hy is een van jou studente, verklaar miste Pollie, die boukontrakteur wat al my wilde idees moet uitvoer. En jy is, vra ek so ordentlik soos wat mens in jou verbouereerdheid maar ’n vreemdeling kan vra. Hy sê sy naam en van. Ek sluk amper my kleintongetjie in. Die angry young woman, soos die derdejaars haar gedoop het, was weg. Die bot, geslote gesig, die krom skouers. Weg. In haar plek ’n jongman – kom ons noem hom P – met ’n vredige, skaam glimlag...
Registreer gratis om hierdie artikel te lees.
Hallo! Welkom by Vrye Weekblad. Ons inhoud is nou in Afrikaans én Engels beskikbaar.
Al wat jy hoef te doen om gratis te begin lees, is om met jou e-pos te registreer en ’n wagwoord te skep.
Om dit te doen, kliek eenvoudig op “REGISTREER”.
Reeds geregistreer? Kliek op “MELD AAN” om voort te gaan.
IETSE VAN DIE HART
’n Polfyntjie vir die donker dae
ANASTASIA DE VRIES skryf oor die dag toe ’n oudstudent vir haar ’n slawatjie kom bring het. En sy gesien het hoe die ‘angry young woman’ verander het in ’n jong man met ’n vredige, skaam glimlag. Weg was die bot, geslote gesig, die krom skouers. ‘Skryf solank my storie,’ het hy gevra. ‘Ook dat ek nou vrede het, dat ek gelukkig is.’
Deel
HY’T vir jou ’n slawatjie kom bring, sê Ebrahim so tussen die kwashale deur. Is daam maa dêm mooi, sê hy en staan tru om sy handewerk te betrag. Vir ’n moment wis ek nie of hy van my kombuismure praat wat hy met “Passionate Red” en “Daffodil Yellow” verf of van my oudstudent se slawatjie nie. Isse woord vir ietse wat uit die hart uit gegee word, bring hy my by, die woord “slawat”. Hy sê gewoonlik sê mense “ek gie vi jou ’n slawatjie” wanneer hulle vir jou ’n geldjie of so in die hand druk, met die bedoeling dat al is dit min, kom dit uit die hart uit. Vir hom is slawat ook die kosbare ietse wat jy ’n ander skenk, ietse van die hart.
Amper soos polfyntjie, sê ek, volgens ’n woordeboekbetekenis ’n pand, iets wat mens in bewaring hou. Slawatjie. Ek moet dit opskryf, sê ek. Polfyntjie/slawatjie. En die storie vertel van ’n oudstudent wat in dese donker dae vir my ’n slawatjie, polfyntjie kom gee het.
Die mens in die deftige pak klere wat by my voordeur instap, wil-wil bekend lyk. Die gesig is hoekiger as wat ek onthou, ’n klos hare bo-op ’n byna kaalgeskeerde kop, die stem diep, grinterig toe hy groet. Ek ken nie die lag in sy oë nie. Hy sê hy is een van jou studente, verklaar miste Pollie, die boukontrakteur wat al my wilde idees moet uitvoer. En jy is, vra ek so ordentlik soos wat mens in jou verbouereerdheid maar ’n vreemdeling kan vra. Hy sê sy naam en van. Ek sluk amper my kleintongetjie in. Die angry young woman, soos die derdejaars haar gedoop het, was weg. Die bot, geslote gesig, die krom skouers. Weg. In haar plek ’n jongman – kom ons noem hom P – met ’n vredige, skaam glimlag...
Registreer gratis om hierdie artikel te lees.
Hallo! Welkom by Vrye Weekblad. Ons inhoud is nou in Afrikaans én Engels beskikbaar.
Al wat jy hoef te doen om gratis te begin lees, is om met jou e-pos te registreer en ’n wagwoord te skep.
Om dit te doen, kliek eenvoudig op “REGISTREER”.
Reeds geregistreer? Kliek op “MELD AAN” om voort te gaan.
Vir nuwe VWB 3.0-navrae: WhatsApp 071 170 8927 (net vir teksboodskappe) of stuur 'n e-pos aan hulp@vryeweekblad.com.
Deel
-
Deel
-
-
-
-
-
-
Volgende artikelAnastasia de Vries
Bydraende redakteurAnastasia is dosent aan die Universiteit van Wes-Kaapland, skryf soms, haar hartsgrond is in Ravensmead se lane en sy is mateloos verlief op haar studente, veral die eerstejaars.