Doodstraf: Die klap van die valdeur en die kraak van ’n nek

DIE aanklaer bly by haar tafel sit, gesig in haar hande. Haar skouers ruk soos sy snik; haar grimering trek swart strepe op haar wange en vlek haar spierwit beffie. Sy besef sy het die proses begin wat uiteindelik die beskuldigde se lewe gaan neem.

Draai die horlosie ’n uur of wat terug, en die snikkende bondel betoog met drif vir die doodstraf. Die moord was brutaal en beplan. Daar is geen versagtende omstandighede nie. Die reg vereis die vernietiging van die beskuldigde as mens, haal sy ’n appèlregter aan terwyl die beskuldigde ongeërgd agter haar sit.

Sy stel die beskuldigde se verweer met knap kruisverhoor en flink regsargumente aan die kaak, kyk hom in die oë, en vra vir sy lewe. Die regter, ewe ongeërgd, lê die doodstraf op en die beskuldigde word summier uit die hof verwyder...