EINTLIK is dit ’n spanningsverhaal: Grootliks deur hulle eie hebsug bevind mense hulleself in ’n klimaatkrisis waaraan nouliks nog te ontsnap is. Gaan ons onsself red of nie?
Tog voel dit nie spannend nie. Hier in die ooste van Nederland, aan die grens met Duitsland en ver weg van die see, het ons byvoorbeeld net ’n vae begrip van die mag van water. En wat sou gebeur as die seespieël in die komende 80 tot 150 jaar met 2 tot 5 meter sou styg – ’n worst-case scenario wat deur navorsers voorspel word as ons CO2-uitset van kweekhuisgasse nie verminder nie.
Anneliese Burgess skryf gister in VWB oor die dreigende waterkrisis in Suid-Afrika. Klimaatsverandering gaan die waterprobleme net vererger.
Hier in die ooste – wat die “groen hart” van Nederland genoem word – is die natuur nog weelderig en oorvloedig en dis maklik om van aardverwarming te vergeet. Dit voel soos ’n probleem vir die toekoms. Maar ons hou onsself natuurlik vir die gek.
Aan die vooraand van die VN-klimaatskonferensie in Dubai hierdie week lees ek in ’n Nederlandse koerant dat die klimaatsdoelwitte waaroor die internasionale gemeenskap in 2015 in Parys ooreengekom het – om aardverwarming tot 1,5° te beperk – nou nog slegs moontlik is as ons “in die rooi gaan”. Dit wil sê as daar hoegenaamd nie meer CO2-uitsette is nie – sterker gestel, as ons dit juis uit die Aarde se dampkring haal.
Maar dis 'n moeilike verhaal om te lees en maklik om verby te scroll: vol grafieke, statistieke en abstrakte taal. Geen “sexy” storie soos my nuusredakteurs altyd gesê het nie. Dit is veel lekkerder om oor die onlangse verkiesing te lees. Gaan Geert Wilders nou die nuwe premier van Nederland word of nie?
Die einste Wilders vir wie 'n kwart van die land se mense verlede week gestem het. Die man wat geen saak met skoon energie het nie en wat klimaatsubsidies wil stop en die klimaatfonds wil skrap.
Om kommentaar te lewer op hierdie artikel, registreer (dis vinnig en gratis) of meld aan.
Lees eers Vrye Weekblad se Kommentaarbeleid voor jy kommentaar lewer.