IN die Paastyd vertel ’n musiekaficionado my hoe hy sukkel om deesdae na ou acid rock te luister. Vroeë Grateful Dead, Jefferson Airplane, en veral Country Joe and the Fish.

“Ek kon dit destyds so goed verstaan,” was sy kontensie, “want ek was op acid toe ek dit geluister het. Nou sukkel ek daarmee.”

Sy woorde dra gewig by my. Is hy dan nie ’n deurwinterde biker nie, iemand wat Sons of Anarchy na ’n piskriek-bende laat lyk? En acid rock vereis oor al die dekades heen dat jy deel van die tydsgewrig moet wees om dit waaragtig te kan verstaan...