Om by die strand te kom, stap jy deur ’n donker melkhoutbos met die son wat in skerwe deur die takke val. Daar’s ’n skuimende swempoel tussen die swart klippe waarna die plek genoem is en ’n rivieroewer wat ruig staan van die Euphorbia-bome. En as jy die voetpaadjie al langs die kurwes van die berg volg, kom jy by ’n baai waar ’n Portugese skip, die Santo Espiritu, in 1608 vergaan het. Die skip het ’n vrag kornalynkrale en Mingporselein aan boord gehad, en as jy gelukkig is, en lank genoeg krap, kan jy nog ’n kraal of ’n skerfie porselein tussen die skulpe vind.
Een van die lekkerste dinge van woon waar ek woon (daar is ook baie onlekker dinge in die uitmekaarvallende stad) is die maklike toegang tot die ongerepte kuslyn. Die plek wat ek en ’n vriend die naweek huur, is ’n ou familiehuis, een van daardie met ’n strooidak, aangelapte kamers, ’n diep stoep en beddens met matrasse wat jou soos ’n kano toevou (die uitsig waarmee ons vanoggend wakker geword het, maak op vir die effense rugpyn).
Dit was sover ’n naweek van vroeg swem en vroeg gaan slaap. En lang ente se stil stap. Ons het dirty martini’s gemaak en vure gestook. En ek het ’n hoofstuk geskryf vir die boek wat waarskynlik nooit die lig gaan sien nie (ek het met ’n sagteware-opdatering einde verlede jaar byna die helfte van my manuskrip verloor, maar ek voel nou die meeste van daardie woorde het verdien om te sneuwel).
Om kommentaar te lewer op hierdie artikel, registreer (dis vinnig en gratis) of meld aan.
Lees eers Vrye Weekblad se Kommentaarbeleid voor jy kommentaar lewer.