Wouter se E’s en ’n Faustiaanse pakt

DIE stortreën het in amperse vlae gelek deur die stretchy pseudo-Bedoeïen-tent waar ek en my anderhalf dosyn vasgeparkeerde vriende geskuil het by die laaste trance-rave waar ek vrywillig was.

Net anderkant die kreeffabriek, net buite Misty Cliffs, net ná die eeudraai.

“Het enigiemand hier enige droë Rizlas?” het ’n  druipnat halfbejaarde hippie gevra terwyl hy koes-koes inskuifel sodat hy nie die wankelrige tent op al ons klam swernote laat tuimel nie. Dis dalk die hartseerste vraag wat ek in al my jôljare gehoor het en ek het nogals baie jare baie gejôl...