Metafore teen die vrees en onsekerheid

FOON in die hand is hy gebore en met ’n iPhone as kompas is hy gerat vir dié verligte eeu, ’n onverskrokke avonturier op die gebaande en tot nou toe ongebaande weë van ’n virtuele ruimte. Maar dié een het hy nie sien aankom nie: ’n dag in Maart in die jaar van onse Here 2020 toe hy, gepak en gedas, op sy bed in sy kamer sou sit en graad vang. Een oog (en oor) op die kleine skerm van sy alomteenwoordige foon, die ander op die rekenaar waar die beelde van sy gradeplegtigheid een ná die ander verbyflits.

Hy’t so amper-amper sy naam in PowerPoint gemis. Later basuin hy sy mylpaal, soos dit hoort, in die kuberruim uit: “You study with slides; you graduate with slides. Quba, UWK!” Inderdaad. Verlaat die verhoog! (Slegte vertaling, ek weet.) Want leeg, sielig was die Grootsaal en stil die gewone ululering, die gestamp van dansende voete, die lang vingerfluite van die Kaapse Vlakte, die lofprysings en hardop dankgebede vir ’n familie, ’n gemeenskap se trots.

In hierdie besondere feesjaar in die geskiedenis van hierdie universiteit het júlle dit gemaak, sê die kanselier van die verhoog af vir die leë stoele. Gaan en maak ons naam groot, groter, grootste, spreek die visekanselier haar seën tot die kamera uit. In die agtergrond krrr-krrr-krrr die leegte terwyl die name van die graduandi oor die skerm rol. ’n Stille Gadeamus igitur...