Sy het op die bed gesit en sente uittel toe iemand aan die deur klop. En daar staan twee meisiekinners met ’n boks vol goete vir haar en haar eie kinners. Haar vyfjarige soen die boeliebief en druk die lekkergoed asof dit ’n mens is. ‘Is Krismis!' sing hy. Só vertel ANASTASIA DE VRIES van ’n gesin wat selfs in die swaarste van swaar tye nie kla nie.
KALKFONTEIN, êrens buite Kuilsrivier in die Kaap. ’n Gewone dag, die eerste dag van Mei. Sy moenie kla nie, sê die vrou. Sy kon darem die laaste paar dae vir haar kinders brood koop. Snytjie brood, aangeklam met ’n bietjie water, strooiseltjie suiker. Koningskos vir die vyfjarige. Hier is mense wat baie minder het. Sy moenie kla nie.
Dit was tog maar net nog ’n dag. ’n Gewone dag, ’n droëbrooddag. Toe word dit Krismis.
Kort tevore het sy nog in haar nagklere op die bed gesit en sente uittel. Gister het sy vir die hoeveelste keer met leë hande teruggekom van die plek waar hulle kospakkies uitdeel en elke dag raak die rye al hoe langer. Rondom haar het die kleintjies gelukkig nog geslaap. Sy kon haar oudste dogter in die kombuis hoor werskaf. Dit was skaars halfagt toe iemand aan hul deur klop. Sy het gesug. Sy het niks meer gehad om te gee nie. Haar dogter het loop oopmaak...
Slegs Vrye Weekblad-intekenare kan hierdie artikel lees.
Teken nou in vir volle toegang tot alle Vrye Weekblad-inhoud.
Reeds ’n intekenaar? Kliek “Meld aan” om voort te gaan
ONVERWAGTE HULP
’n Droëbrooddag word Krismis in Kalkfontein
Sy het op die bed gesit en sente uittel toe iemand aan die deur klop. En daar staan twee meisiekinners met ’n boks vol goete vir haar en haar eie kinners. Haar vyfjarige soen die boeliebief en druk die lekkergoed asof dit ’n mens is. ‘Is Krismis!' sing hy. Só vertel ANASTASIA DE VRIES van ’n gesin wat selfs in die swaarste van swaar tye nie kla nie.
Deel
KALKFONTEIN, êrens buite Kuilsrivier in die Kaap. ’n Gewone dag, die eerste dag van Mei. Sy moenie kla nie, sê die vrou. Sy kon darem die laaste paar dae vir haar kinders brood koop. Snytjie brood, aangeklam met ’n bietjie water, strooiseltjie suiker. Koningskos vir die vyfjarige. Hier is mense wat baie minder het. Sy moenie kla nie.
Dit was tog maar net nog ’n dag. ’n Gewone dag, ’n droëbrooddag. Toe word dit Krismis.
Kort tevore het sy nog in haar nagklere op die bed gesit en sente uittel. Gister het sy vir die hoeveelste keer met leë hande teruggekom van die plek waar hulle kospakkies uitdeel en elke dag raak die rye al hoe langer. Rondom haar het die kleintjies gelukkig nog geslaap. Sy kon haar oudste dogter in die kombuis hoor werskaf. Dit was skaars halfagt toe iemand aan hul deur klop. Sy het gesug. Sy het niks meer gehad om te gee nie. Haar dogter het loop oopmaak...
Slegs Vrye Weekblad-intekenare kan hierdie artikel lees.
Teken nou in vir volle toegang tot alle Vrye Weekblad-inhoud.
Reeds ’n intekenaar? Kliek “Meld aan” om voort te gaan
Vir nuwe VWB 3.0-navrae: WhatsApp 082 897 2721 (net vir teksboodskappe) of stuur 'n e-pos aan hulp@vryeweekblad.com.
Verwante Artikels
Om deur ’n wond asem te haal
Metafore teen die vrees en onsekerheid
Ons kan en mag nie dieselfde wees nie
Deel
-
Deel
-
-
-
-
-
-
Volgende artikelAnastasia de Vries
Bydraende redakteurAnastasia is dosent aan die Universiteit van Wes-Kaapland, skryf soms, haar hartsgrond is in Ravensmead se lane en sy is mateloos verlief op haar studente, veral die eerstejaars.