In elke vertrek het ek boeke en brille

MY ouma was ’n chilias – iemand wat glo in ’n duisendjarige vrederyk op aarde ná ’n groot verdrukking. Maar eers gebeur die wegraping van die regverdiges. Ek was ’n ouderwetse kind en haar skaduwee, ’n dissipel wat haar uitleg van die fantasmagoriese Openbaring en Esegiël ingedrink het, Spreuke en Prediker in die mou gevoer het.

Die einde van dae hét toe aangebreek, dit waarop sy, wat soos vars rosyntjiebrood geruik het met haar moesiewang en Hallelujas, my voorberei het. Maar ek het ophou glo aan die eindtye toe sy soos ’n dief in die nag vort is, lank vóór die groot verdrukking, toe sy nie vertoef het tot die wegraping soos haar Heer haar glo belo’ het sy sou nie.

Ek onthou haar teksverse, maar alles is nou op sy kop. Sy het my laat glo daar sou nie tyd wees om groot te word en kinders te kry nie, maar daar was. Kyk, ek is ’n late bloomer, maar my lewe het mooi begin bymekaarkom, tot nou. Nou het die president gesê ons moet tuisbly en alles hang in die lug soos in ’n apokaliptiese roman...