Monumente om te onthou; óf om te vergeet-om-te-onthou

IN die boomryke praalstraat Kurfürstendamm staan die Kaiser Wilhelm Gedächtniskirche soos ’n skewe oogtand uit.

Dié inkopiestrook, omring deur ontwerpersklerewinkels, kunsgalerye en Michelin-ster-restaurante, is bestem as die skouvenster vir die glorieryke vryemarkbestel – die diamant in Wes-Berlyn se kapitalistiese kroon. In die flitsende vensters wat verbruikerskultuur skaamteloos ophef, kom die weerkaatsing van die verminkte kerkgebou onvanpas voor. 

Die kerk se neoromantiese boustyl met sy poespas van gotiese elemente is verwarrend: Dis ’n Protestantse kerk, maar lyk Katoliek; dis geleë in Brandenburg-Berlyn, maar lyk Rheins; die buitelyne is skoon, maar die binneste ruim is met oordadige Middeleeuse mosaïek versier. Die kerk was met sy inwyding in 1906 ’n perfekte voorbeeld van nasionalistiese megalomanie: die kerkklokke het blykbaar so luid gebeier dat die wolwe in die Berlyn-dieretuin begin huil het...