Om onder ’n stukkende stoepdak na ’n krokodil te sit en staar

ALEXANDRA FULLER kyk jou stip in die oë en slaan jou asem weg. Sy is onverskrokke in haar aanslag. En tog keer ek al byna 20 jaar terug na elke nuwe boek van haar sedert haar verbluffende debuut, Don’t Let’s Go to the Dogs Tonight.

Ek het Travel Light, Move Fast reeds in 2020 gekoop en begin lees, maar anders as met Fuller se vorige boeke het ek vinnig vasgehaak. Baie mense het meer gelees tydens die pandemie – ek het opgehou boeke lees. Dit was die tyd vir eindelose Netflix-series, sommige wat ek reeds gekyk het en die vertroosting van die bekende. Die Fullers se seer was in daardie stadium vir my te veel. Maar toe die nuwe vlaag van beurtkragfases afskop en daar ure is sonder selfoonsein en Wi-Fi en my rekenaar word êrens pap, het ek my Kindle oopgemaak op hierdie boek. En diepnag klaargemaak. Die middag en aand was vuurwarm. Pretoria in Januarie is droog en stomend. Sonder ’n waaier wat waai, drup die sweet jou af. En ewe skielik kon ek my die oewers van die Zambezi indink. Drukkende hitte. Muskiete. Slange. Als wat uitbundig groei. En die patologie van ’n gesin.

Fuller laat jou nie na ’n vyfster-lodge by die Victoria-waterval reis nie, sy laat jou onder ’n stoepdak sit wat amper inmekaar tuimel met ’n krokodil in die verte...

DEEL