Die dag toe Lauren Beukes my laat gaap het

IN die teater praat hulle van “willing suspension of disbelief”. Fiksie verg dit ook: Jy moet immers vergeet dat jy na simbole in ink op papier staar en bladsye omblaai. Dis soos kyk na daardie op die oog af plat 3D-prentjies: Skielik spring daar ’n toneel, ’n hele wêreld regop.

Ek ly nie juis aan disbelief nie. Ek vreet alles vir soetkoek op. As ek my weer kom kry, is ek heeltemal verlore in enige storie en dan kan hoor en sien vergaan.

Ek sluk maklik aan wetenskapfiksie. Ek aanvaar blindelings elke premis en glo met my hele hart mense kan droomwums eet en in tyd en dimensie reis. Kwantumfisika maak vir my meer sin as die eendimensionele werklikheid waarmee ons andersins gekonfronteer is. In ’n parallelle universum is ’n ander weergawe van my op hierdie oomblik besig om haar tiende topverkoper te skryf, op ’n goue strand. Is oneindige anderselwe besig om besluite te neem wat hulle lewens rig...