Prokrastinasie: die pret-apie in die Donker Speelgrond van uitstel

AS ek kon kies om enige van my tekortkominge te verander, sou ek graag wou kon noot hou. Maar meer nog as om te kan sing – of geduld of verdraagsaamheid of wysheid te hê – wens ek om prokrastinasie-loos te wees. Om nooit weer só uit te stel dat afstel of teleurstel noodwendigerwys volg nie.

Net soos wat my negejarige self egter besef het daar is nie ’n geheime knoppie agter die skoolsaal-verhoog wat my valse gekras in ’n engele-gesuis sou omtower nie, is daar vir chroniese uitstellers geen kitskuur om op te hou draal en take te vermy nie.

Nie dat daar ’n tekort aan raad of navorsing oor prokrastinasie is nie: Voordat ek ’n woord hier kon skryf, het ek in die laaste week 26 studies daaroor in sielkundige joernale gelees. Ook ’n dosyn blogs, vier boeke (een was eintlik oor die belang van vriendskap wat in verwante skakels opgeduik het, maar op daardie oomblik baie relevant gelyk het) en ’n magdom artikels. Ek het vier TED Talk-video’s gekyk, na twee podsendings geluister en drie sielkundiges op Twitter gevolg wie se spesialisveld prokrastinasie is...