Laaste ronde by die tas-baar van die filmwêreld

DIS 2013 en ek staan op 'n krans buite Gordonsbaai. Voor my staan die akteurs Deon Lotz en Pietie Beyers. Deon het vir Pietie aan sy kroonjuwele beet en hoe harder hy druk, hoe dieper gil Pietie. Hoewel dit soos 'n koorsdroom klink, is dit eintlik 'n toneel in my tweede kortfilm, Beskermhere, 'n heerlike, dog veels te eksperimentele poging om wetenskapsfiksie in die suburbs te pleeg. Dit is nie eens die derde vreemdste ding wat in my kortfilm gebeur nie, en soos die meeste tweede films, tweede boeke of tweede albums nou maar gaan, is oorywerigheid die projek se grootste swakheid. Daar is groot gedroom en nou moet daai drome uitgevoer word.

Die rede hoekom die toneel op ’n regte krans afspeel, is tweeledig. Green screens bestaan in 2013 nog nie werklik plaaslik op enige bekostigbare manier nie, en die draaiboek sê uitdruklik Pietie se karakter moet direk ná hierdie interaksie van die krans afspring. Nie ’n emosionele of metaforiese krans nie, ’n fisieke, tasbare, gevaarlike krans met bonuspunte as dit oor ’n jobbelsee in plaas van ’n seepgladde (en vervelige) dam, toring.

Ons het nie ’n permit om hier te wees nie, ons enigste medic is my vervaardiger, Dirkie (met sy noodhulpsertifikaat en kreefduiksnorkel), en ongelukkig vir my hoofakteur kos ’n stuntman meer as ons hele begroting. Pietie moet werklik van die krans afspring, moontlik selfs twee keer as die skoot nie werk nie. Hy’t vooraf aan my erken dat hy nie gaande is oor hoogtes nie, maar dat hy in die film glo en bereid is om dit te probeer. Ek weet nie hoe mens probeer om van ’n krans af te spring nie, maar ek glo as ek hom, soos ’n perd, tot by die afgrond lei, sal hy die res doen...

DEEL