As jy normaal wil agterlaat

Funny how the smell of a Greyhound bus now smells like a fresh start to me. – “Leaving Normal”, Cowboy Junkies

TEEN die tyd dat ons in Noord-Carolina in ’n grys hond se maag klim, het ons reeds die meeste ander vorms van vervoer in Amerika aangedurf. Van San Francisco via Atlanta na die suide gevlieg; van die suide via New York na Connecticut in ’n trein gery; ’n kampeerwa in New Jersey gehuur en stukke van die befaamde Route 66 dwarsoor die vasteland gevolg en in ’n geel taxi in New York en Ubers van ander kleure in ander stede rondgerits. Ons het selfs op ’n rivierboot met ’n groot draaiende wiel op die Mississippi gevaar en San Francisco se befaamde kabelspoortrem teen die steilste bulte beproef.

Maar ek en die Fransman was nog nie saam in ’n Greyhound nie. En ek weet, sedert my eerste verblyf in Amerika ’n kwarteeu gelede, dat jy nie werklik kan spog dat jy deur hierdie uitgestrekte land gereis het as jy die legendariese Greyhound-busse vermy het nie. Dis waar jy die ander helfte van Amerika ontmoet, onthou ek van laas, your tired, your poor wat lank gelede deur die Statue of Liberty verwelkom is, die steeds groeiende getal have nots van wie almal deesdae verkies om weg te kyk. Op so ’n langafstandbus kan jy nie wegkyk nie...