Fees vir die enkeling en die eenvoud

VAN al die opdrifsels wat die grootrivier van die internet in tonnemaat oor sy walle stoot, staan een meem vir my bo alle ander uit as iets egs en eerliks en ’n ontroering daarby.

Op die foto staan ’n bruidspaar voor ’n tafel. Hy het ’n silwergrys pak klere aan, met ’n sakdoek in die borssak en ’n pienk hemp en blink pienk das. Die stylpolisie sal niks teen hom kan inbring nie. Die bruid in ’n tradisionele wit trourok met sluier, die skouers vrolik gepof en die ensemble eenvoudig maar mooi. Beide kyk met nogal somber gesigte voor hulle uit, die blik na benede gerig.

Dalk is hulle oorweldig deur die plegtigheid van die oomblik. Dalk is dit ’n gereëlde huwelik en hulle net skaam. Nie een van die twee lyk ontevrede nie. Hulle staan gelate daar, innerlik versoen met die situasie – of sowat gee hul gesigsuitdrukking te kenne. Dalk is hulle dankbaar...