Paulina Porizkova oor die merke van ouderdom, naaktheid, liefde en verlies

PAULINA PORIZKOVA word op 15 ’n model in Parys. Sy maak meteoriese opgang en is een van ’n handjievol supermodelle in die 80’s en 90’s. Van die loopplank tot die voorblad van Sports Illustrated. Baie keer. Die voorblad van Vogue. Baie keer. Die voorblad van elke denkbare tydskrif. In musiekvideo’s en movies. Twee dekades lank.

In haar 40’s begin haar modelwerk opdroog. Porizkova besef dat sy, soos alle middeljarige vroue, onsigbaar begin word. Dat sy nie meer die ideaal is van ’n begeerlike vrou nie. Haar huwelik is ook in die moeilikheid. In daardie stadium is sy reeds jare lank emosioneel en fisiek deur haar man verwerp. En, besef sy, ook genadeloos beheer: haar geld, wat sy aantrek, en watter werk sy mag aanvaar (geen flieks met liefdestonele nie, en geen modelwerk waarin sy naak is nie). Sy besef ook dat sy haar lewe op baie vlakke vir haar man en kinders opgeoffer het (hallo, middeljare!). En dat sy nie weet wat met die (baie) geld gebeur het wat sy oor die jare gemaak het nie, want dit is deur haar man se besigheidsbestuurder hanteer.

Om ’n lang storie kort te maak, in haar 50’s word Porizkova ’n soort kampvegter vir “die onsigbare vrou”. Dié beeldskone voormalige supermodel begin foto’s van haarself op Instagram plaas sonder grimering. Sy wys haar plooie. En haar kaal middeljarige lyf. En haar dikgehuilde rooi oë...