’n Vrugtebak met ’n rubberslang – en ander verhale van ’n diermal familie

VANOGGEND kyk ek na die bak met eksotiese vrugte op my kombuistafel en soos ’n millennial en Generasie X, Y of Z se kinders – kan nie meer tred hou nie – moet ek dit afneem. En al wat vir my kort op die foto is ’n rubberslangetjie bo-op.

Die rede vir die gedagte is my familie se gewoonte om diere aan te neem. Dit maak nie saak of dit ’n perd, kat, hond, jakkalsie, krimpvarkie, blouapie of eksotiese eekhoring-apie is nie, as ’n verlore dier ’n huis soek, staan ons pa of in ons geval waarskynlik meer ma.

Dit het waarskynlik te doen met die feit dat ons op ’n plasie aan die oostekant van Pretoria gebly het. My ma het met aarbeie geboer het en daar was koeie – een was ’n frieskoei wat gereeld tweelinge gekry het; so asof Bontrok geweet het hier is diere welkom – en perde, ganse, wilde-eendjies, hoenders en ’n paar verdwaalde poue...