Ons leef in absurde tye, maar veilige Vrouemaand vir jou

DAG EEN. En die nuus is nie goed nie. Nie vir vroue nie. Nie vir kinders nie. Vir mans, onder andere praatjies van chemiese kastrasie. Curioser and curioser, sê ’n vriendin soos ’n moedelose Alice in Wonderland, hierie land. Ons leef in absurde tye. En die betekenisloosheid van dit alles hap ons aan onse dingese. Maar veilige Vrouemaand vir jou. Sy gaan vir eers in ’n hopie sit en huil en bid en dan haar geliefde Albert Camus aanroep, hy wat gesê het: “Accepting the absurdity of everything around us is one step, a necessary experience: it should not become a dead end. It arouses a revolt that can become fruitful.” Sy móét in iets bly glo, anders bly sy net hier neer teen die grond.

Elders het die revolt al begin. ’n Stille revolt. Op die speelgrond van ’n skool vir kinders met spesiale behoeftes. Die video wat na my foon gestuur is, kom met ’n storie. Eintlik eers agterna. Want die video moes vertel van die vreugde van ’n seunskind wat uiteindelik die kuns van tolkap bemeester het. Die kamera zoem in op sy gesig, snaarstyf van konsentrasie op die tol in sy hand. Gereed, Joshua? vra ’n stem. Hy trappel rond, nee wag eers Juffrou. En dan: Juffrou kan maa tel. Sy tel: Op jou merke, gereed … Joshua kap sy tol dat die klippertjies spat. Die tol draai en draai en draai. Hy storm nader, tel die tol met oopgesperde vingers op, lig dit oor op sy handpalm. Met die tol wat draai en draai op sy hand, hardloop hy met ’n oopmondlag na die stem wat hom aanpor: Kwai, Joshua, kwai! Joshua is kwai, Joshua is kwai, eggo hy.

Oë soos Krismisliggies..