Met die verskyning van die U2-hoofsanger, Bono, se outobiografie – Surrender: 40 Songs, One Story – dink FRANCOIS MULDER terug oor vier dekades as aanhanger.
WISKUNDESOM: Wat kry jy as jy opera plus met 70’s-punk-rock? Soos in Pavarotti en Maria Callas plus The Clash en The Sex Pistols?
Antwoord: U2! So sê die hoofsanger, Bono (gebore Paul David Hewson in 1960), in sy outobiografie. In sy woorde figureer al die kenmerke van byna elke musiekstyl denkbaar: opera, punk-rock, blues, jazz, pop, klassiek én rap. Die grootsheid en drama van opera – wat sy Katolieke pa aan hom bekendstel – en die rebellie en woede van punk-rock wat in die 1970’s in Ierland weerklink, trou uiteindelik in die klanke van die grootste rockgroep van die 1980’s en 1990’s.
En dit word die klankbaan van my lewe as 1987-matrikulant met daardie jaar se The Joshua Tree wat my wegvoer uit apartheid-Suid-Afrika na “Where the Streets Have No Name”. “I still haven’t found what I’m looking for” word my geloofsbelydenis...
Registreer gratis om hierdie artikel te lees.
Hallo! Welkom by Vrye Weekblad. Ons inhoud is nou in Afrikaans én Engels beskikbaar.
Al wat jy hoef te doen om gratis te begin lees, is om met jou e-pos te registreer en ’n wagwoord te skep.
Om dit te doen, kliek eenvoudig op “REGISTREER”.
Reeds geregistreer? Kliek op “MELD AAN” om voort te gaan.
62 JAAR OP 580 BLADSYE
Bono, punk-rock, opera, Jesus
Met die verskyning van die U2-hoofsanger, Bono, se outobiografie – Surrender: 40 Songs, One Story – dink FRANCOIS MULDER terug oor vier dekades as aanhanger.
Deel
WISKUNDESOM: Wat kry jy as jy opera plus met 70’s-punk-rock? Soos in Pavarotti en Maria Callas plus The Clash en The Sex Pistols?
Antwoord: U2! So sê die hoofsanger, Bono (gebore Paul David Hewson in 1960), in sy outobiografie. In sy woorde figureer al die kenmerke van byna elke musiekstyl denkbaar: opera, punk-rock, blues, jazz, pop, klassiek én rap. Die grootsheid en drama van opera – wat sy Katolieke pa aan hom bekendstel – en die rebellie en woede van punk-rock wat in die 1970’s in Ierland weerklink, trou uiteindelik in die klanke van die grootste rockgroep van die 1980’s en 1990’s.
En dit word die klankbaan van my lewe as 1987-matrikulant met daardie jaar se The Joshua Tree wat my wegvoer uit apartheid-Suid-Afrika na “Where the Streets Have No Name”. “I still haven’t found what I’m looking for” word my geloofsbelydenis...
Registreer gratis om hierdie artikel te lees.
Hallo! Welkom by Vrye Weekblad. Ons inhoud is nou in Afrikaans én Engels beskikbaar.
Al wat jy hoef te doen om gratis te begin lees, is om met jou e-pos te registreer en ’n wagwoord te skep.
Om dit te doen, kliek eenvoudig op “REGISTREER”.
Reeds geregistreer? Kliek op “MELD AAN” om voort te gaan.
Vir nuwe VWB 3.0-navrae: WhatsApp 071 170 8927 (net vir teksboodskappe) of stuur 'n e-pos aan hulp@vryeweekblad.com.
Verwante Artikels
Afrikaanse musiek: Voëlvry of op hok?
Windgat Crosby en Beck, ’n ordentlike tiffie
Miskien dan jazz?
Die klankbaan van ’n lewe
Boeke | Die storie van ’n legendariese hippie-slash-punk
Deel
-
Deel
-
-
-
-
-
-
Volgende artikelFrancois Mulder
PredikantFrancois Mulder is ’n predikant van George.