Oppervlakkige nasionaliste is die verloorders wanneer hulle SA se diep wortels vertrap

TERWYL ek vanuit Oos- en Suidoos-Asië begin terugkeer huis toe, dra ek ’n gewig van vrae, idees, historiese verwysings en merkers van identiteit, ’n gevoel van tuishoort en nie tuishoort nie, ontworteling, ballingskap, erfenis en die trots van die mense van die Koreaanse skiereiland suidwaarts, oor Taiwan, die Filippyne, Kambodja, Viëtnam en Maleisië na Pamana, die suidelikste eiland van die Indonesiese argipel. My grootste belangstellings – globale, historiese en sosiale verskuiwings op lang termyn – is ook die afgelope sewe maande beduidend versterk en verstewig.

Dit gaan nietemin oor die plek, mense, gemeenskappe, geskiedenis en herinneringe wat in die geboude omgewing beliggaam is, asook in die oorgange van een “beskawing” na die volgende, met verloop van tyd.

Ek dink spesifiek daaraan, terwyl ek terugkeer, dat buiten vir die mees afgeleë dorpies in die diepste deel van die Borneo-woud, of die mees geïsoleerde bewoonde eilande in hierdie argipel van sowat 18 000, daar nog altyd ’n bestendige, betroubare stroom elektrisiteit was. Ek keer egter met ’n mate van ergerlikheid na Afrika se Mees Gevorderde Politieke Ekonomie™ terug...