Beat het van kleintyd af 'n storie om 'n lang draai gaan haal. Maar hoewel haar stem lig geklink het soos altyd, was die boodskap dié keer anders. Dit was in die stukkende sinne. Halwe woorde in ’n see van stiltes. Eintlik wou sy maar net kom sê het. Dat sy nie meer 'n ma is nie, skryf ANASTASIA DE VRIES.
DIS eers toe sy ’n hele ent weg is in die storie dat jy dit agterkom. Die stukkende sinne. Halwe woorde in ’n see van stiltes. Dotjie, dotjie, dotjie ... Die stem bedrieg.
Lig soos altyd klink dit. Kalm soos ’n daggawalm, het ons haar van kleintyd af geterg wanneer ons jillend en gillend ons gevoelens oor dit of dat te kenne gegee het en sy die onverstoorbaarheid vanself was. Anders as ons, wat alles uit die staanspoor uit kon uitblaker met ’n “het julle gehoor van”, het sy ’n storie om ’n lang draai loop haal. Soos nou die dag. Niks ongewoons vir Beat nie. Sy wou eintlik maar net kom sê.
Dit het al ’n maand of wat terug gebeur. Skemer was verby. Dit was al amper donker. Kind was laat. Sy is nooit laat nie. Dis die dag toe die kinders by die hekkie kom roep het. “Juffrou Beat. Juffrou Beat,” het hulle geroep. “Klein Beatie.” Dit was enkele minute voor ses, het haar horlosie gewys toe sy haar jas uit die kas loop haal. Sy het agter die kinders aan die straat af geloop, om die hoek, nog ’n straat af. Halflyf op die sypaadjie, half in die pad, het iemand gelê. Die veldjie oorkant die huise waar die willie-werkers tot ounag toe gloria hou, was leeg...
Slegs Vrye Weekblad-intekenare kan hierdie artikel lees.
Teken nou in vir volle toegang tot alle Vrye Weekblad-inhoud.
Reeds ’n intekenaar? Kliek “Meld aan” om voort te gaan
DIE STORIE VAN KLEIN BEATIE
‘Ek is jou ma’
Beat het van kleintyd af 'n storie om 'n lang draai gaan haal. Maar hoewel haar stem lig geklink het soos altyd, was die boodskap dié keer anders. Dit was in die stukkende sinne. Halwe woorde in ’n see van stiltes. Eintlik wou sy maar net kom sê het. Dat sy nie meer 'n ma is nie, skryf ANASTASIA DE VRIES.
Deel
DIS eers toe sy ’n hele ent weg is in die storie dat jy dit agterkom. Die stukkende sinne. Halwe woorde in ’n see van stiltes. Dotjie, dotjie, dotjie ... Die stem bedrieg.
Lig soos altyd klink dit. Kalm soos ’n daggawalm, het ons haar van kleintyd af geterg wanneer ons jillend en gillend ons gevoelens oor dit of dat te kenne gegee het en sy die onverstoorbaarheid vanself was. Anders as ons, wat alles uit die staanspoor uit kon uitblaker met ’n “het julle gehoor van”, het sy ’n storie om ’n lang draai loop haal. Soos nou die dag. Niks ongewoons vir Beat nie. Sy wou eintlik maar net kom sê.
Dit het al ’n maand of wat terug gebeur. Skemer was verby. Dit was al amper donker. Kind was laat. Sy is nooit laat nie. Dis die dag toe die kinders by die hekkie kom roep het. “Juffrou Beat. Juffrou Beat,” het hulle geroep. “Klein Beatie.” Dit was enkele minute voor ses, het haar horlosie gewys toe sy haar jas uit die kas loop haal. Sy het agter die kinders aan die straat af geloop, om die hoek, nog ’n straat af. Halflyf op die sypaadjie, half in die pad, het iemand gelê. Die veldjie oorkant die huise waar die willie-werkers tot ounag toe gloria hou, was leeg...
Slegs Vrye Weekblad-intekenare kan hierdie artikel lees.
Teken nou in vir volle toegang tot alle Vrye Weekblad-inhoud.
Reeds ’n intekenaar? Kliek “Meld aan” om voort te gaan
Vir nuwe VWB 3.0-navrae: WhatsApp 071 170 8927 (net vir teksboodskappe) of stuur 'n e-pos aan hulp@vryeweekblad.com.
Verwante Artikels
Om vry van jouself te wees
As jy deel van iemand se village word
Die verterende vuur wat selfs die spoke voor hom uitjaag
Die Da Vinci van Ravensmead
’n Vrou moet doen wat ’n vrou moet doen
Met woorde soos met wonde
Deel
-
Deel
-
-
-
-
-
-
Volgende artikelAnastasia de Vries
Bydraende redakteurAnastasia is dosent aan die Universiteit van Wes-Kaapland, skryf soms, haar hartsgrond is in Ravensmead se lane en sy is mateloos verlief op haar studente, veral die eerstejaars.