Die verterende vuur wat selfs die spoke van die After 1652s voor hom uitjaag

AS sy geweet het sy sou tot 20 outydse hale met die kats gevonnis word, sou sy steeds skryf wat sy geskryf het. Dis die rebel in haar, sien. Dis immers wat haar daar uitgebring het toe die res van ons na tersiêre instellings is wat vir ons “gereserveer” is.

Toe lees sy die kampus brand. Die biblioteek. Dis verskriklik, skryf sy op haar muur, die bib; haar hart bloei. Toe word sy tot in die soveelste geslag onder haar ma se rokke uit gevloek en vervloek. En die volk kies kant, stel hul linies op. Die verdeellyne skiet van die as af waarop hulle draai. Die pyn van die verlede, die pyn van nou, en alles tussenin. Woord en wederwoord.

Ai, ai, wat weet julle “After 1652s” tog, betig ’n kollega haar in keurige Engels. Kan sy nie sien dis ’n “cleansing” dié nie, dat die natuur ons bevry van ’n koloniale juk? Goed gestel, gil ’n trawant in soveel uitroeptekens as wat hy kon. “Bring die petrol, bring die paraffien, dan cleanse ons sommer die res. Maar vergeet van die After 1652s. Uitverkopers, meelopers, die hele lot van hulle.” Ja, kom dit van ’n ander, brand af, ons sal alles weer opbou, soos altyd, en julle sal die stene lê soos altyd, soos dit hoort. En. En. En.      ..